သွ်မ္းနီလူငယ္: တရုတ္ကဖိ သွ်မ္းကအိ

**မြန္ဂုိလြိဳက္ အႏြယ္၀င္ ျဖစ္ေသာ Tai (ေခၚ)သွ်မ္း မ်ဳိးႏြယ္ စုႀကီးသည္ အာရွတုိက္ အလယ္ပုိင္း တြင္ ေပါက္ဖြားၿပီး တရုတ္ျပည္ႀကီး ဟူ၍ တသီးတျခား ထင္းရွာ မျဖစ္ေပၚေသးမီ ေရွးကာလ ျမစ္၀ါေတာင္ဘက္ တရုတ္ျပည္ အလယ္ပုိင္းတြင္ တရုတ္တုိ႔က Pang (ပန္) သုိ႔ မဟုတ္ Pong (ပုံ) ေခၚေသာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိး ရွိခဲ့ဘူးသည္။ (တုိ႔သွ်မ္းျပည္ 53)

၎တုိ႔၏ မႈရင္းဌာနသည္ အာရွတုိက္ အလယ္ပုိင္း ကန္ဆူ အရပ္ျဖစ္သည္ ဟု ကမၻာ႔သမုုိင္း အေျချပ ပ-384 ၌ ဆုိေလသည္၊ ၎လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ကမၻာ႔ထိပ္ေခါင္မုိး ျဖစ္ေသာ ကန္္ဆူအရပ္၌ ေနထုိင္စဥ္ ပင္လွ်င္ လူယဥ္ေက်း ဘ၀သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ ေနၾကေပျဖစ္၍ ေျမအုိး ေျမခြက္မ်ားကုိ ေကာင္းစြာ လုပ္တတ္ ၾကသည္၊ ေၾကးနီလက္နက္မ်ား ကုိလည္း ျပဳလုပ္တတ္ၾကေလၿပီ။

ကန္ဆူ အရပ္သည္ ကမၻာ႔ေျမျမင့္ဌာန ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလြန္ေအးျမ လွသျဖင့္ ေျမႀကီးကုိ ပ်ားလဘုိ႔ သ႑န္ တြင္းႀကီး မ်ားတူကာ ေနထုိင္ တတ္ၾကသည္၊ သုိးမ်ား ဆိတ္မ်ားကုိလည္း ေမြးျမဴၿပီးလွ်င္ ဆိတ္ႏုိ႔ ကုိ ေသာက္ၾကသည္၊ ၎တုိ႔ျပဳလုပ္ေသာ အုိးခြက္တုိ႔၌လည္း လက္ရာေကာင္းေသာ ပန္းခ်ီရုပ္မ်ားေရးဆြဲ ထားတတ္ၾကသည္။ ထုိေခတ္က တရုတ္တုိ႔သည္ ေၾကးနီႀကိယာ သံႀကိယာမ်ားကုိ မျပဳလုပ္တတ္ၾကေသး၍ ၎တုိ႔အထဲမွ ေၾကးသံႀကိယာမ်ား ကုိ၀ယ္ယူကာ အတုျပဳလုပ္ၾကရာ ၎တုိ႔ထက္ သာလြန္ေသာ လက္ရာေကာင္းမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ႏုိင္ၾကေလသည္။

ထုိစဥ္က တရုတ္မ်ားသည္ ေကာင္းကင္နတ္တုိ႔ကုိ ကုိးကြယ္၍ လူကုိသတ္ၿပီး ယာဇ္ပူေဇာ္ရန္ ကိစၥၾကဳံ လာေသာ အခါ ၎ပန္လူမ်ဳိးတုိ႔ထံ အလုံးအရင္းႏွင့္ ခ်ီတက္ကာ လူအေျမာက္အျမားကုိ ဖမ္းယူၿပီး ယာဇ္နတ္ ပူေဇာ္တတ္ၾကသည္။

၎တုိ႔ကုိလည္း ဖိႏွိပ္၍ ခ်ိယုိင္းဟု ေခၚခဲ့ၾကသည္ ခ်ိယို္င္းဆုိသည္ကား သုိးထိန္း ဆိန္ထိန္းဟု ဆုိလုိေပသည္။ တရုတ္မ်ားက ဤသုိ႔လာေရာက္ ႏွိပ္စက္ေသာအခါ ၎တို႔သည္ ငုံ႔ကာခံမေနၾကပဲ တန္ျပန္တုိက္ခုိက္ ၾကေလသည္၊ ဤသုိ႔ျဖင့္ တရုတ္ႏွင့္ ခ်ိယုိင္းတုိ႔သည္ မၾကာခဏ ခုိက္ရန္ ျဖစ္ပြားၾကရာ တရုတ္ဟန္မင္းမ်ား လက္ထက္တြင္ တရုတ္တုိ႔သည္ ခ်ိယိုင္းတုိ႔ အား စစ္တပ္ျဖင့္ ခ်ီတက္တုိက္ခုိုက္ခဲ့ၾကသည္။

တရုတ္ လူ၀ီဘုရင္ လက္ထက္တြင္ အႀကီးအက်ယ္ ႏွိမ္ႏွင္း တုိက္ခုိက္ ျခင္းခံၾကရသည္။
၎တုိ႔သည္ ရဲစြမ္း သတၱိႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ လူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း လူဦးေရျခင္း မမွ်ေသာေၾကာင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အရႈံးႏွင့္သာ ရင္ဆုိင္ၾကရေလသည္။ လူ၀ီဘုရင္၏ စစ္တပ္ကလည္း ကန္ဆူတြင္တပ္ခ်ကာ ခ်ိယိုင္းတုိ႔အား အၾကြင္းမဲ့သုတ္သင္လ်က္ရွိေနသည္။

ထုိအခါ ခ်ိယုိ္င္းတုိ႔အား လမ္းႏွစ္သြယ္ေရြးရန္သာ ရွိေတာ့သည္၊ လမ္းတသြယ္မွာ တရုတ္တုိ႔ထံ လက္နက္ခ်၍ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထုိင္ရန္ျဖစ္၍ လမ္းတသြယ္ကား ကန္ဆူနယ္ကုိ စြန္၍ တရုတ္လက္ေအာက္မွ ရုန္းထြက္ၿပီး နယ္သစ္ ပယ္သစ္မ်ားကုိ ရွာၾကရန္ ျဖစ္ေလသည္။

ထုိလမ္း ႏွစ္သြယ္အနက္ အခ်ဳိ႕ေသာ ခ်ိိယုိင္းတုိ႔သည္ တရုတ္တုိ႔ လက္ေအာက္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ ၾက၍ ျမစ္၀ါ ေတာင္ဘက္ တရုတ္ျပည္ အလယ္ပုိင္းသုိ႔ ေျပာင္းၾကသည္။ မ်ားစြာေသာ ခ်ိယုိင္းတုိ႔ကာ လုံး၀လက္နက္ မခ်ပဲ မိမိတုိ႔ ပုိင္ဆုိင္ေသာ သုိးဆိတ္မ်ားကုိ ယူေဆာင္ၿပီး ေတာင္ဘက္သုိ႔ ခရီးထြက္ ခဲ့ၾကသည္။

ခ်ိယိုင္းတုိ႔သည္ တရုတ္တုိ႔၏ ဖိႏွိပ္ဒဏ္ကုိ မခံႏွိင္ၾက၍ ေတာင္ဘက္ သဲကႏၱာရမ်ားကုိ ခဲယဥ္း ပင္ပန္းစြာ ျဖတ္သန္း၍ လည္းေကာင္း၊ ေတာႀကီး၊ ေတာင္ႀကီး မ်ားကုိ ေက်ာ္နင္း ၀င္ေရာက္၍ လည္းေကာင္း၊ တဖက္မွ တရုတ္ တုိ႔၏ တုိက္ခုိက္မႈကုိခုခံယင္း တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ခြာခဲ့ၾကရာ လမ္းခရီးတြင္ စစ္ေဘး စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း လူအမ်ားလည္း ေသေၾကပ်က္စီး ၾကရ၏။ သုိးအုပ္၊ ဆိတ္အုပ္မ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္း ယုတ္ေလ်ာ့ခဲ့၏ အခ်ဳိ႕လည္း လုိက္လံတုိက္ခုိက္ေသာ တရုတ္တုိ႔၏ ေဘးရန္ႏွင့္ ေ၀းကြာ လာေသာအခါ သင့္တင့္ရာဌာန၌ အုိးအိမ္ ထူေထာင္ကာ ေနရစ္ၾကသည္။

လူမ်ားစုကာ ေနရာေကာင္းကုိ ေတြ႔လိမ့္ႏုိးႏုိးျဖင့္ ေတာင္ဘက္သုိ႔တေရြ႕ေရြ႕ခ်ီတက္ၾကရာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေျမာက္ပုိင္းသုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။
ထုိအခါ ခ်ိယုိင္းအခ်ဳိ႕ တုိ႔သည္ ေတာင္ဘက္သုိ႔ သက္ဆင္းလာ ရာမွ လမ္းခြဲၿပီး အေနာက္ဘက္သုိ႔ သြားၾက၏----

အေနာက္ဘက္သုိ႔ လမ္းခြဲသြားၾက သူမ်ားသည္ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ တန္းႀကီး၏ ေျမာက္ဘက္ ကုန္းျမင့္သုိ႔ ေရာက္ၾက ေသာအခါ ထုိေနရာ ေဒသ၌ အေျခစုိက္ ေနထုိင္ခဲ့ၾက၏၊ မိမိတုိ႔ ကုိယ္ကုိလည္း (ဗုတ္ပါး) ဟု အမည္မွည့္ၾက၏ သားရဲ တိရစာၦန္တုိ႔သည္ ဗုတ္ပါးတုိ႔အား တခါတရံ ရန္မူ တတ္ေသာေၾကာင့္ ၎တုိ႔ ေဘးရန္မွ ကင္းလြတ္ေစရန္ တိရစာၦန္ႀကီးမ်ားကုိ ေတာင္းပန္ တုိးရွဳိးကာ ကုိးကြယ္ခဲ့ၾကသည္၊ အခ်ဳိ႕ေသာ ဗုတ္ပါး တုိ႔သည္ မိမိေနရာတိဗက္မွ ဟ္ိမ၀ႏၱာေတာင္ၾကား လမ္းမ်ားကုိ ျဖတ္သန္း၍ ေတာင္ ဘက္သုိ႔ ဆင္းလာၾကၿပီး ဟ္ိမ၀ႏၱာကုန္းျပင္ ျမင့္တြင္ အေျခ စုိက္ေနထုိင္ၾကသည္။ ဗုတ္ပါးမွလာေသာ ၎တုိ႔ကုိ ေဗာဋ ဟုေခၚၾကၿပီး ၎ေဗာဋမွ (ဗူတန္) လူမ်ဳိးဟူ၍ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ (ကမၻာ႔သမုိင္း အေျချပ ပ-388)

ေတာင္ဘက္သုိ႔ ဆင္းလာေသာ ခ်ီယုိင္းတုိ႔သည္ ေနာင္ခ်ယ္သုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္ NAN CHAO ဟူေသာ အဂၤလိပ္ စာလုံးကုိ နန္ခ်ဳိဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ခ်ယ္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ နန္ခ်ဳိဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ နန္းေခ်ာက္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ နန္းေက်ာက္ဟူ၍ လည္းေကာင္း ျမန္မာျပန္ ဆုိၾကသည္။
သွ်မ္းဘာသာ အားျဖင့္ ခ်ယ္ဟူေသာ စကားသည္ ေရ၌ က်က္စားေသာ မိေက်ာင္းကဲ့သု႔ိ ေျခေလးေခ်ာင္း ရွိေသာ တရုတ္နဂါးကုိ ေခၚေလသည္။

ေျခေလးေခ်ာင္းရွိေသာ နဂါးကုိ ျမန္မာတုိ႔က (နရား) ဟုေခၚၾကသည္။

နရားဟု ေခၚေသာ တရုတ္ နဂါးႀကီးေနရာ အုိက္ႀကီးသည္ တရုတ္ျပည္ ေတာင္ပုိင္း ယူနန္နယ္ အတြင္း၌ ယေန႔တုိင္ ရွိေလသည္၊ အင္းအုိင္ကုိ သွ်မ္းဘာသာ အားျဖင့္ ေနာင္ဟူ၍ေခၚသည္၊ နဂါးႀကိီး ေနေသာ အင္းျဖစ္၍ ၎အင္းႀကီးကုိ ေနာင္ခ်ယ္ (သုိ႔မဟုတ္) နန္ခ်ဳိ ဟုေခၚ၍ အမည္တြင္ခဲ့သည္။

ေတာင္ဘက္သုိ႔ ဆင္းလာေသာ ခ်ိယုိင္းတုိ႔သည္ နဂါးအင္း (ေနာင္ခ်ယ္) သုိ႔ ေရာက္လာၾကေသာအခါ အင္းႀကီးအနီး၌ အုိးအိမ္သစ္တည္ေထာင္၍ အတည္တက် ေနထုိင္ ၾကေလသည္။ (မုိးမိတ္ရာဇ၀င္ေတာ္သစ္-45)

***သွ်မ္းအမည္ျဖစ္လာပုံ**

ကမၻာ့ေခါင္းမုိးေခၚ ရေသာ မြန္ဂုိကုန္းျပင္ျမင့္ ကန္ဆူနယ္သုိ တရုတ္မ်ား ၀င္ေရာက္ တုိက္ခုိက္ မႈေၾကာင့္ ကန္ဆူျပည္သား ခ်ိယုိင္းမ်ားသည္ ႏွစ္ပုိင္းကြဲ၍ တပုိင္းသည္ တရုတ္ လက္ေအာက္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ၾကသည္။ တပုိင္းကား တရုတ္ လက္ေအာက္သုိ႔ မ၀င္ေရာက္ပဲ ေတာင္ဘက္ ပုိင္းသုိ႔ ထြက္ခြာလာ၍ အခ်ဳိ႕က တိဘက္ျပည္ကုိ တည္ေထာင္ ေနထုိက္ၾက၍ အခ်ဳိ႕က ေဗာဋေခၚေသာ ဗူတန္ျပည္ တည္ေထာင္ေနထုိင္ ၾကသည္၊ အခ်ဳိ႕ ကေနာင္ခ်ဳိသုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။

တရုတ္ လက္ေအာက္သုိ႔ ေရာက္လာၾကေသာ ခ်ိယိုင္းတုိ႔သည္ တရုတ္တုိ႔ႏွင့္ ေရာေႏွာကာ တရုတ္အျဖစ္သုိ႔ မေရာက္ၾကပဲ တရုတ္ျပည္ အလယ္ပုိင္း ျမစ္၀ါ ျမစ္ေတာက္ဘက္၌ အေျခစုိက္ ေနထုိင္ ၾကၿပီးလွ်င္ တရုတ္ျပည္အတြင္း ကုန္သည္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ ေနၾကေလသည္၊ ၎ခ်ိယုိင္းတုိ႔ကုိ တရုတ္တုိ႔က PAWG ပန္လူမ်ဳိးဟု ေခၚ၍ ၎တုိ႔၏ အမ်ဳိးကုိ NGAO (ေငါင္) အုိလူမ်ဳိး သုိ႔မဟုတ္ YAO (ေယာင္ ) ယိုလူမ်ဳိး ဟုေခၚေ၀ၚၾကသည္၊ NGAO (ေငါင္) အုိလူမ်ဳိး သုိ႔မဟုတ္ YAO (ေယာင္) သည္၊ သွ်မ္းဘာသာအားျဖင့္ ႀကီးျမတ္သူဟု ဆုိိလုိေပသည္၊ ထုိလူ မ်ဳိးစုသည္ ဆူခြ်န္နယ္ အေရွ႕ေျမာက္ပုိင္းႏွင့္ ဟုိနန္နယ္ အေႏွာက္ဘက္ ပုိင္းအထိ ေနထုိင္ၾကေလသည္။

တရုတ္ျပည္ HAI မင္းဆက္တြင္ PANG ထုိပန္လူမ်ဳိးမ်ား အႀကီးအက်ယ္ အႏွိမ္ခံၾကရသည္။ ၎တုိ႔ႏွင့္ အဆမတန္ေသာ အခြန္ဘ႑ာမ်ားကုိ ထမ္းေဆာင္ၾကရသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပန္လူမ်ဳိးတုိ႔သည္ မခံမရပ္ႏုိင္္ ၾကေတာ့သျဖင့္ ေသြးစည္း ေတာ္လွန္ၾကၿပီးလွ်င္ တရုတ္ျပည္ HAI (ဟီးယား) မင္းဆက္ကုိ ျဖဳတ္ခ်ၾကေလသည္။

ထုိသုိ႔ျဖဳတ္ခ် ႏုုိင္ေသာေၾကာင့္ မင္းဆက္ကုိ ၿဖိဳဖ်က္ခဲ့ေသာ ကုန္သည္မ်ားဟူ၍ အဓိပၸါယ္ရွသည့္ သွ်မ္းဟူေသာ အမည္သစ္ကုိ ရရွိခဲ့ၾကသည္။ ကမၻာ႔သမုိင္းကုိ ေလ့လာေသာအခါ သွ်မ္းတုိ႔၏ အမည္မ်ားအလြန္ မ်ားျပားသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္၊ ခ်ိယို္င္းဟူေသာ အမည္ ပန္ဟူေသာအမည္၊ ပူးဟူေသာအမည္၊ စူဟူေသာအမည္၊ ခ်ိယားဟူေသာအမည္၊ ခြ်န္းဟူေသာအမည္၊ ဂ်ဴးဟူေသာ အမည္မ်ားသည္ သွ်မ္းကုိေခၚေ၀ၚသာ ေရွးေဟာင္းအမည္ မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ (မုိးမိတ္ရာဇ၀င္ေတာ္သစ္-41)

ဤမွတပါး သွ်မ္းတုိ႔၏ အလြန္ထင္ရွားေသာ အမည္ကား TAI တုိင္း သုိ႔မဟုတ္ ထုိင္းဟူေသာ အမည္ျဖစ္သည္၊ သွ်မ္းမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ခ်င္းခ်င္းေျပာဆုိရာ၌ သွ်မ္းဟူေသာ အမည္ကုိ မသုံးပဲ တုိင္းဟူေသာ အမည္ကုိသာ သုံးႏႈန္းၾကသည္၊ ထုိင္းဟူေသာ အမည္ပညတ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ CAPTAINFORDS ဆိုေသာ

ပုဂိဳလ္က ထုိင္းဟူေသာ စကား၏ အဓိပၸာယ္မွာ လြတ္လပ္ျခင္း လြတ္ေျမာက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဤ TAI တုိင္းဟူေသာပညတ္ကုိ ယိုးဒယားသွ်မ္းမ်ားမွ တပါး အျခားသွ်မ္း အမ်ဳိးကြဲ အားလုံးတုိ႔က လက္ခံအသုံးျပဳၾကေၾကာင္း၊ ယုိးဒယား သွ်မ္းတုိ႔က မႈမိမိတုိ႔ အမ်ဳိးကုိ HTAI ထုိင္းဟူ၍ ဟထုိး သံပါ၀င္ ေစလ်က္ ေခၚေ၀ၚ ၾကေၾကာင္းဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ (တုိ႔သွ်မ္းျပည္ 47)

ေက်ာက္စာ၀န္ ေတာ္စိန္ခုိကမႈ ယဥ္းထုိင္းဟူေသာ စကားမွာ ကန္တုံနိ သီးျခားဘာသာ စကားျဖစ္၍ (တာ) ဟူေသာ စကားႏွင့္ အဓိပၸါယ္တူညီၿပီး ႀကီးျမတ္ျခင္း၊ ႀကီးကဲျခင္း ဟုဆုိလုိေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

“သွ်မ္း” ဟူေသာေ၀ါဟာရ ကုိစမၸါၿမိဳ႕ေဟာင္း (ထုိင္းႏုိင္ငံ) တြင္း AD 1052- ခုႏွစ္က တူးေဖာ္ရရွိေသာ ေက်ာက္စာ၌ အထင္ရွား ေတြ႕ရွိရသည္။ သကၠတဘာသာ စကားျဖစ္၍ “အျဖဴ ၊ ျဖဴစင္ျခင္း” ဟုအဓိပၸာယ္ရသည္။

ဆရာ့စေတာ့၏ The Burma ဟူေသာစာအုပ္တြင္ သွ်မ္းတုိ႔ခရစ္မေပၚမီ ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀)ခန္႔ကတည္းက ၀င္ေရာက္ေနထုိင္ၿပီး ျဖစ္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ ကာနယ္ရီဂ်ီႏုိ ကလည္း ေမာသွ်မ္းတိုိ႔သည္ BC 400 ေလာက္ကပင္ ေရႊလီျမစ္၀ွမ္း ေနထုိင္ေနၾကၿပီးျဖစ္ ေၾကာင္းေဖာ္ျပ ေရးသားထားသည္။

မုိးမိတ္ ရာဇ၀င္ေတာ္ႀကီး ၏ စာမ်က္ႏွာ (၆၅)တြင္း သွ်မ္းတုိ႔သည္ယခု ယူနန္ေဒသ၌ နန္ခ်ဳိ ေမာသွွ်မ္းႏုိင္ငံေတာ္ အထင္အရွား မရွိေသးမီကပင္ တာပိန္၊ ေရႊလီျမစ္၀ွမ္းတစ္ ေလွ်ာက္၌ အေျခခ်ေနထုိင္ျပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။ သွ်မ္းလူမ်ဳိး မ်ားစာအုပ္ကုိ ေရးသားသူ W.WCOCHRANE ဆုိသူကမႈ သွ်မ္းအမ်ဳိးသား တုိ႔၏ လူမ်ဳိး အမည္ေဟာင္းမ်ားအနက္ အမည္တခုမွာ ႀကီးျမတ္ျခင္း၊ ႀကီးကဲျခင္း အနက္ရွိသည္ YAU ျဖစ္ေၾကာင္း ၎ YAU အနက္ႏွင့္ ထုိင္း၏အနက္မွာ အတူတူပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသားထား ေလသည္။ (တုိ႔သွ်မ္းျပည္ 49)

သွ်မ္းတုိ႔၏ မ်ဳိးရင္းျဖစ္ေသာ PANG တုိ႔သည္ တရုတ္ဟီးယားမင္းဆက္ကုိ ေအာင္ႏုိင္စြာ ၿဖိဳဖ်က္ ႏွိမ္ႏွင္း ႏုိင္ၾကေသာ္လည္း တရုတ္တုိ႔ကုိ ရွည္ၾကာေလးျမင့္စြာ မအုပ္ထိန္းႏုိင္ၾကေခ်၊ တရုတ္တုိ႔၏ ဒဏ္ျပန္ ေတာ္လွန္မႈေၾကာင့္ တရုတ္ျပည္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားေနထုိင္ရာ ေနာင္ခ်ယ္သုိ႔ ဆုတ္ခြာ ခဲ့ၾကရေလသည္၊ တရုတ္တုိ႔ ကလည္း ေနာင္ခ်ယ္သုိ႔ အထိ လုိက္၍ တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ေနာင္ခ်ယ္၌ အေျခစုိက္ေန ထုိင္ၾကေသာ ခ်ိယိုင္းတုိ႔သည္ ေတာင္ဘက္သုိ႔ အစုစုခြဲ၍ ေျပာင္းေရြ႕ ၾကျပန္ရာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းသုိ႔ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ လာၾကေလသည္။

၎တုိ႔သည္ ဧရာ၀တီ ျမစ္ေၾကာင္းကုိလုိက္၍ ဆင္းသက္ ေနထုိင္လာၾက ၿပီးေသာ္ ဧရာ၀တီႏွင့္ ခ်င္းတြင္း ျမစ္ဆုံသုိ႔ ေရာက္ေသာ အခါ ခ်င္းတြင္းျမစ္ညာသုိ႔ ဆန္တက္ ေနထုိင္ၾကသည္။
အခ်ဳိ႕လည္း အာသံျပည္အထိ ေရာက္ရွိေန ထုိင္ၾကသည္။ ခ်ိယုိင္းတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အတြင္း ၀င္ေရာက္လာေသာအခါသည္ တရုတ္ႏုိင္ငံ၌္ ဟန္မင္းဆက္မ်ား တန္းခုိးအာဏာ ညိႈးႏြမ္းေသာအခါႏွင့္ တဆက္တည္းျဖစ္သည္။ (ကမၻာ႔သမုိင္း အေျချပ ပ-389)

ဤသုိ႔ေသာနည္းျဖင့္ သွ်မ္းတုိ႔၏ မ်ဳိးရင္း ျဖစ္ၾကေသာ ခ်ိယုိင္းပန္ လူမ်ဳိးတုိ႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္း ေရႊလီျမစ္၀ွမ္း၊ ဧရာ၀တီျမစ္၀ွမ္း၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္၀ွမ္း၊ သံလြင္ျမစ္၀ွမ္း မ်ားတုိင္ေအာင္ ျပန္႔က်ဲ ဆုိက္ေရာက္ လာၾကေသာ္လည္း တရုတ္တုိ႔က ေျမာက္လက္မွ ဖိ၍ဖိ၍ တုိက္ခုိုုက္လာ ၾကေသာေၾကာင့္ ေနရာ အတည္တက်မရွိ ျဖစ္ေနၾကေလသည္။