*အနာဂတ္လူငယ္မ်ား မိမိအမ်ဳိးသားဂုဏ္ ေဖၚေဆာင္ႏုိင္ၾကပါေစ*

Wednesday, May 19, 2010

ဘယ္သူၿပဳိင္လုိ႔ လွႏုိင္ပါ့မလဲ

ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ကို ၁၉၅၉ - ဒီဇင္ဘာလ ၆ရက္ေန႔တြင္ မိခင္ နမ့္လွၾကည္ ႏွင့္ ဖခင္ မန္းၿငိမ္းေမာင္ တို႔မွ အင္းစိန္ေဆးရံုတြင္ ေမြးဖြား ခဲ့သည္။ မိဘမ်ားသည္ ဧရာဝတီတိုင္း ပုသိမ္ခရိုင္ က်ံဳေပ်ာ္ၿမိဳ႕ ဇာတိဝင္မ်ားျဖစ္သည္။ စင္သီယာေမာင္တြင္ ညီအကိုေမာင္ႏွမ (၇) ေယာက္ရွိသည္။ သူသည္ တတိယေျမာက္ သမီးျဖစ္ၿပီး၊ အမ သံုးေယာက္၊ ေမာင္ငယ္ ၃ေယာက္ ရွိသည္။ နန္႔လားရွာ၊ နန္႔ဖန္းဃီွ၊ စင္သီယာေမာင္၊ နန္႔ရွာထူးေဝၚ၊ စလံု႔ေမ၊ ေဒါက္တာ ရွီး႐ိွဳ၊ စေစးမံ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ အမွန္တြင္ သားသမီ (၈) ေယာက္ရွိေသာ္လည္း၊ သားဦးေယာက်ၤားေလးသည္ ေမြးၿပီးစအခ်ိန္တြင္ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္သည့္ ဝါးႏွီးစမွာ မသန္႔စင္ သျဖင့္ ပိုးဝင္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့သည္။ သူသည္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ အထက(၄) တြင္ သူငယ္တန္း မွစ၍ ပညာသင္ယူခဲ့သည္။

သူ႕တြင္ အစဥ္တစိုက္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲျဖစ္ရေသာ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း မရွိခဲ့ေသာ္လည္း၊ ေက်ာင္းတေလွ်ာက္ တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္တြင္ သိကၽြမ္းခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း မ်ားသာရွိသည္။ 

အထက္တန္းမ်ား ေအာင္ျမင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေမာ္လၿမိဳင္ ေဒသေကာလိပ္တြင္ ၂-ႏွစ္ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ႏိုင္ျခင္းသည္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ ေကာလိပ္ ၂-ႏွစ္ တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ ရမွတ္ႏွင့္ ဆယ္တန္း ရမွတ္တို႔ ေပါင္းကာ ပ်မ္းမွ် သတ္မွတ္ခ်က္ အရ ဆးတကၠသိုလ္ သို႔ ဝင္ေရာက္ခြင့္ ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ရန္ကုန္ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္တြင္၊ နယ္မွ တက္ေရာက္ၾကေသာ အေဆာင္ ေက်ာင္းသား အုပ္စုမ်ားႏွင့္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သူသည္ သီတာေဆာင္တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး၊ ႏွစ္စဥ္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ အခန္းေျပာင္းခဲ့ရသည့္အတြက္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ မရွိခဲ့ေပ။ 

အေဆာင္တြင္ ေနထိုင္ခ်ိန္တြင္၊ မနက္ မိုးလင္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေရခ်ိဳးရန္ ေရမရွိျခင္း၊  ေျမက္ဥကၠလာ ေဆးေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းတက္ ရသည့္ အခ်ိန္တြင္ အေဆာင္သို႔ျပန္ရန္ ဘူတာရံုသို႔ အေျပးအလႊားေျပးရျခင္း၊ ရထားမမီွလိုက္ျခင္းမ်ိဳးမ်ားေၾကာင့္ အဆင္မေျပမႈမ်ား ရွိခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္သည္ တစ္စထက္တစ္စ ပ်က္စီးယိုယြင္းစျပဳသည့္ အခ်ိန္ကာလလည္း ျဖစ္သည္။ 

စာသင္ခ်ိန္မ်ား ေရႊ႕ေပးရျခင္း၊ ဖ်က္ေပးရျခင္းမ်ိဳးလည္း မၾကာခဏ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သူ ႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္ရွိသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္  " ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ျဖစ္ေနရတာလဲ " ဟူသည့္ ေမးခြန္းမ်ား ေမးတတ္လာခဲ့ၾကသည္။

ေဆးေက်ာင္းအၿပီးတြင္ ေမာ္လၿမိဳင္ ေဆးရံုႀကီးတြင္ အလုပ္သင္ဆရာဝန္အျဖစ္ သင္တန္းဆင္းခဲ့သည္။ အလုပ္သင္ ဆရာဝန္ဘဝ အၿပီးတြင္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည့္အခါတြင္ သူမသည္ အစိုးရဝန္ထမ္းလက္ေထာက္ဆရာဝန္ ေလွ်ာက္ထားျခင္းမရွိဘဲ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားရွိရာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္ “ပတၱား” အမည္ႏွင့္ ပုဂၢလိက သားဖြားေဆးခန္းတစ္ခုကို အေဒၚဝမ္းကြဲမွ ဖြင့္လွစ္ထားသည္။ ထိုေဆးခန္းတြင္ တစ္ႏွစ္ခြဲတိုင္ေအာင္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အျဖစ္ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္။ 

၁၉၈၇ ခု-ႏွစ္တြင္ သူသည္ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့ျပီး၊ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။ မိခင္ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္တြင္ သူငယ္ခ်င္း၏ အကူအညီျဖင့္ အိႏၵဴေက်းရြာတြင္ ကိုယ္ပိုင္ ေဆးခန္းေလးတစ္ခု ဖြင့္၍ သူမ၏ ဘဝကို ရပ္တည္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ျပည္ႏွစ္ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ေပၚလာခ်ိန္တြင္၊ အိႏၵဴေက်းရြာမွ ဘားအံ၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ရန္ကုန္စသည့္ တကၠသိုလ္အသီးသီးတြင္ တက္ေရာက္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္သူ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ရြာသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိ လာၾကၿပီး၊ ဒီမိုကေရစီေရး ေတာင္းဆို ခ်ီတက္ဆႏၵျပမႈမ်ား၊ သပိတ္စခန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ 

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွ ဆရာဝန္ျဖစ္လာခဲ့တာ မၾကာလွေသးသည့္ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္သည္ ရြာမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေပါင္းကာ သပိတ္စခန္းဖြင့္ကာ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ စစ္တပ္သည္ လူထုဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို လက္နက္ျဖင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းခဲ့ကာ၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ရက္ေန႔တြင္ တိုင္းျပည္အာဏာကို သိမ္းယူခဲ့ၿပီး၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ 

ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကို ဆက္လက္ ဆင္ႏႊဲၿပီး၊ စစ္အာဏာရွင္ စံနစ္ကို ေခ်မႈန္းဖယ္ရွား ခ်င္ၾကသည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ႏွင့္ လူငယ္မ်ားသည္၊ နယ္စပ္ေဒသ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ားရွိရာသို႔ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ ထြက္ခြာခဲ့ခ်ိန္တြင္၊ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ တစ္ေယာက္လည္း လိုက္ပါသြားခဲ့သည္။

ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္သည္ နယ္စပ္ေဒသခရီး လမ္းပန္းအေျခအေနႏွင့္ နယ္စပ္ေဒသ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္အင္အားစုမ်ား၏ အေျခအေနကုိ သိမထားခဲ့ေသာ္လည္း၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း စက္တင္ဘာလ (၂၂) ရက္ နံနက္ (၄) နာရီတြင္ ေျခလ်င္ခရီးထြက္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။ အိႏၵဴရြာမွ သူမႏွင့္အတူ လုိက္ပါမည့္ လူငယ္တေယာက္အိမ္တြင္ (၂၁) ရက္ေန႔ည (၉) နာရီေလာက္ ကတည္းက သြားအိပ္ခဲ့ၾကသည္္။ အစီအစဥ္အတုိင္း ေနာက္ တေန႔နံနက္ (၄) နာရီတြင္ အိႏၵဴရြာမွေနၿပီးေျခလ်င္ခရီး စတင္ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္္။ သူမအပါအဝင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားႏွစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အဖဲြ႕ ဝင္ (၁၄) ေယာက္ျဖစ္သည္။
သူမတို႔ (၁၄)-ေယာက္သည္ အမ်ားအားျဖင့္ ညဘက္အခ်ိန္တြင္သာ ခရီးသြားခဲ့ၾကၿပီး၊ ေန႔ဘက္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဇရပ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သို႔မဟုတ္ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ အနားယူခဲ့ၾကကာ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ 
ညဘက္အခ်ိန္တြင္ ခရီးစမ္းတဝါးဝါးသြားခဲ့ရသည့္အတြက္ လမ္းတြင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သည့္ ေက်းရြာမ်ား၏ အမည္ကုိ မမွတ္မိခဲ့ေပ။ သူတို႔အဖြဲ႕သည္ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ (၂) နယ္ေျမထဲမွာရွိသည့္  "သိကၡာရ" (သိကၠာယ) ဆုိသည့္ ေက်းရြာသို႔ ေဘးမသီ ရန္မခပဲ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ၾကသည္။ သိကၡာရရြာသည္ နယ္စပ္ေဒသတြင္ ႐ွိသည့္ ရြာတစ္ရြာျဖစ္သည္။ ထိုရြာတြင္ သူမတို႕အားလံုး ကုိ ေကအန္ယူလူႀကီးတေယာက္၏ ေနအိမ္တြင္ ေနရာခ်ထားေပးခဲ့သည္။ တပတ္အေက်ာ္တြင္ သူတို႔အဖြဲ႕ကို သက္ဆုိင္ရာ တာဝန္ရွိသည့္ ေကအန္ယူလူႀကီးမ်ားမွ ဘယ္စခန္း ကုိ ဆက္လက္သြားေရာက္လိုသလဲဟု ေမးျမန္းခဲ့သည္။ သူတို႔ အားလံုး စဥ္းစားၾကသည့္ အခါတြင္ (၁၄) မွ အမ်ားစုသည္ ဘားအံမွ လာၾကသည့္သူေတြျဖစ္သည့္အတုိင္း ဘားအံၿမိဳ႕မွ အသိမ်ားေနထိုင္ၾကသည့္ Ü ဝမ္ခ’ စခန္းသို႔ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေကအန္ယူမွ သူ၏ အဖြဲ႕သြားေရာက္လိုသည့္ ဝမ္ခစခန္းကို လုိက္ပါပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ဝမ္ခေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ စတင္တည္ေထာင္ ၿပီးခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ တခ်ိဳ႕သည္ ABSDF ႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့ၿပီး၊ တခ်ိဳ႕မွာ ေကအန္ယူ ႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့ၾကသည္။ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္သည္ စထြက္ခဲ့စဥ္ကကတည္းက နယ္စပ္ေရာက္လွ်င္ ဘာဆက္လုပ္မည္ကို ျပင္ဆင္ထားခဲ့သူ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္မွ် ပူးေပါင္းျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ေကအန္ယူမွ ေက်ာင္းသား အဖဲြ႕တာဝန္ခံတေယာက္ ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတာဝန္ခံမွ သူမ၏ ဆရာဝန္ပညာရပ္အား ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အသံုးျပဳေပးရန္ ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခား ဆက္ဆံေရး ကိစၥမ်ားတြင္ အကူအညီေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ သူမသည္လည္း သေဘာတူ ကူညီေဆာင္ရြက္ခဲ့ၿပီး ေဆးဝါးဘက္ပုိင္းတြင္ အနည္းအပါး ကူညီေဆာင္ရြက္ခဲ့ရာမွ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ဆက္စပ္မႈမ်ား ရွိလာခဲ့သည္။ နယ္စပ္ေဒသ ေက်ာင္းသားစခန္းမ်ားအတြက္ ေဆးဝါးရိကၡာေထာက္ပံ့ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ NGO အဖြဲ႕ေသးမ်ား ႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈ ရရွိခဲ့သည္။
စင္သီယာေမာင္သည္ ေဆးဝါးရိကၡာရရွိေရးအတြက္သာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသားမ်ား နာဖ်ားမက်န္းရွိလာသည့္ အခါ ေက်ာင္းသားလူနာတခ်ိဳ႕ကို မဲေဆာက္ေဆး႐ံုသို႔ ပို႔ရမည့္အေျခအေနမ်ိဳး ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ မဲေဆာက္ ေဆး႐ံုႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေစရန္ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းမ်ား၏ အကူအညီကို ရယူခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားတပ္မ်ား ႏွင့္ စစ္အစိုးရတို႔၏ တပ္မ်ားသည္ တိုက္ပြဲျပင္းထန္စြာ မျဖစ္ေသးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ထိခိုက္ဒဏ္ရာ နည္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စင္သီယာေမာင္သည္ သာမန္ထိခိုက္ဒဏ္ရာ အနည္းအပါးရွိေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုသာ ကုသေပးခဲ့ရသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေကအန္ယူတပ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မ်ားသည္ စစ္အစုိးရတပ္မ်ား၏ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို ပိုမိုျပင္းထန္စြာ တိုက္ခိုက္ခံခဲ့ရသည္။ "ဝမ္ခ" တိုက္ပြဲတြင္ အျပင္းအထန္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရလာသည့္ လူနာမ်ားကို အေရးေပၚကုသရန္ ႏွင့္ ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ၾကသည့္ အသက္ငယ္ရြယ္သည့္ ကေလးငယ္မ်ားကို တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ပါဝင္တိုက္ခိုက္မႈမျပဳရန္ စင္သီယာေမာင္မွ ေနရာေပးရန္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။
မယ္ေတာ္ေဆးခန္း၏ အစ
လုိအပ္လာသည့္အေျခအေနအရ ေဆးဝါးရရွိေရး၊ အေရးႀကီး လူနာမ်ားကုိ မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးသို႕ အလြယ္တကူ လႊဲေျပာင္း ႏုိင္ေရးႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မ်ားမွာ ေဆးတပ္သားမ်ား လုိအပ္လာသည့္အတြက္ ေဆးသင္တန္းေပးရန္ မဲေဆာက္တြင္ မျဖစ္မေန ေဆးခန္းကေလး တခု ေျခကုပ္ရယူခဲ့သည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ တြင္ လူအင္အား ၆ ေယာက္ႏွင့္ ေဆးခန္းစတင္ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။

ေဆး႐ံုေဆးခန္းႀကီး တစ္ခုျဖစ္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္းတိုးခ်ဲ႕ တည္ေထာင္ရန္ သူ႕တြင္ အစီအစဥ္မရွိခဲ့ေပ။ တရားဝင္ရထားသည့္ ေနရာမဟုတ္သည့္အတြက္ မည္သူ႕ကိုမွ် အသိေပး အေၾကာင္းၾကား ခဲ့ျခင္းမရွိဘဲ ေဆးခန္းေလးကို စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လူအင္အားနဲေသာ္လည္း ကူညီပံ့ပိုုးမႈမ်ားစြာ ရရွိခဲ့သည္။ ABSDF မွ ဆရာဝန္တခ်ိဳ႕သည္လည္း လူနာကုသေပးျခင္း၊ ေဆးသင္တန္းေပးျခင္းမ်ားတြင္ ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ေကာ့ကရိတ္၊ ဒူးပလာ၊ ဘားအံ စသည့္ ABSDF စခန္းေခါင္းေဆာင္မ်ား အေနႏွင့္ တပ္ဖြဲ႕ဝင္လူနာမ်ား လိုက္ပို႔ရင္း၊ လာၾကည့္ရင္း ႏွင့္ ကူညီပံ့ပိုးမႈမ်ားကို ရ႐ွိခဲ့သည္။ 

စင္သီယာေမာင္ မည္သို႔ပင္ တုိးတုိးတိတ္တိတ္လုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေဆးခန္းရွိေနသည္ဆိုသည္ကုိ တစထက္တစ သိ႐ွိလာၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲတြင္ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကသည့္ အလုပ္သမားမ်ား သိလာသည့္အခ်ိန္တြင္၊ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုမ်ားတြင္ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရလာသည့္လူနာမ်ဳိး၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ခံစား ေနရသည့္ လူနာမ်ဳိးေတြကုိပါ ကုသေပးႏုိင္ေရးအတြက္ တစ္ပါတ္ ႏွစ္ရက္ နံနက္ပုိင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္ စတင္ကုသေပးခဲ့သည္။

ေနာက္ပုိင္းတြင္ အမ်ဳိးသမီးအလုပ္သမားမ်ားပါ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ သားဖြားမႈႏွင့္ ကေလးက်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္ကုသမႈမ်ားပါ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္။ ဒီလုိႏွင့္ဒီနယ္စပ္ကို ေရာက္ရွိလာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း အထဲမွာရွိတုန္းက ျပည္တြင္းမွာ ရွိတုန္းကေပါ႔ေနာ္ လြန္ခဲ့ တဲ့ အႏွစ္ (၂၀) မွာ က်မတုိ႔ျပည္သူလူထုေတြရဲ႕ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈေတြ၊ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမႈေတြကို အေျခခံၿပီးေတာ့ မခံခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ ဒီကိုေရာက္ရွိလာၾကတယ္။ 

သို႔ေသာ္လည္း အေရးေပၚေတြ႔ႀကံဳရတဲ့ လက္ရွိအေျခအ ေနမွာရွိတဲ့ က်မတုိ႔လုပ္ေဖၚကုိင္ဖက္ေတြနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြနဲ႔ပဲ အေျချပဳၿပီးေတာ့ ကူညီပံ့ပိုးတဲ့ အသိုင္းအဝုိင္းေတြနဲ႔ က်ယ္ျပန္႔လာေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ၿပီးေတာ့ ဒီထိက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားႏုိင္ခဲ့ၾက တယ္။
 

အစကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံဟာ က်မတို႔ရဲ႕ယာယီခိုနားရာ ေနရာတခုအေနနဲ႔ပဲထင္ခဲ့တယ္၊ လက္ရွိမွာေတာ့ က်မ တို႔ အႏွစ္ (၂၀) ျဖတ္သန္းမႈမွာ ဒါ့ထက္ပိုၿပီးေတာ့ ဆိုး႐ြားတဲ့ လူထုေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြကို ပိုျမင္ရတဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းစရာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း က်မတုိ႔ တဦးခ်င္းစီရဲ႕တာဝန္ရွိမႈ ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈေတြရဲ႕ တန္ဖိုးေတြကို ပုိၿပီးေတာ့ သိနားလည္လာၾကတယ္လုိ႔လည္း ယံုၾကည္ပါ တယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ က်မတို႔ ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္ရမယ့္ ကိစၥရပ္ေတြဟာ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ တာဝန္ရွိမႈနဲ႔ အရည္အေသြး ျမင့္မားမႈေတြကိုလည္း ဆက္လက္ ႀကိဳးစားသြားမွာျဖစ္သလုိ စုဖြဲ႔မႈေတြကို တန္ဖိုးထားၿပီးေတာ့ သူမတို႔ ညီညီညာညာ ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္ သြားႏိုင္မယ္လို႔လည္း ယံုၾကည္ပါတယ္။
သူမရဲ႕ ေမတၱာ ကရုဏာျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ေဆးခန္းေလးဟာလည္း အႏွစ္ ၂၀ ျပည့္ၿပီး သည့္တုိင္  ယခုလက္ရွိ ပုံမွန္ လည္ပတ္ေနစဲျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ဆရာ၀န္မ်ား ဒုနဲ႔ေဒးပါ သုိ႕ေပမဲ့ လွပသည့္သူမ၏ ႏွလုံးသား ေမတၱာ ကရုဏာ တုိ႔ကုိျဖင့္  "ဘယ္သူၿပိဳင္လုိ႔ လွႏုိင္ပါ့မလဲ "
သူမသည္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ ေရမြန္ မာဂါေဆးေဆး (Southeast Asia’s Ramon Magsaysay Award) ဆုကို ၊ လူမႈကူညီေရး မ်ားအတြက္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ အတြက္ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ Time Magazine ၏ အာရွႏုိင္ငံ အာဇာနည္မ်ား စာရင္းတြင္လည္း အမည္ေရြးခံခဲ့ရသည္။ သူသည္ ႏိုင္ငံတကာမွ ဆုေပါင္း ၁၃ခုတိုင္ေအာင္ ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ Jonathan Mann Award ကို ပထမဦးဆံုး လက္ခံရရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ျပီး၊ ထိုဆုသည္ အေမရိကား ႏိုင္ငံ ႏွင့္ ဆြစ္ဇာလန္ ႏိုင္ငံ ေဆးဝါး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ ပူးေပါင္း ခ်ီးျမွင့္ေသာ ဆုျဖစ္သည္။ 
 

ရ႐ွိခဲ့သည့္ ဆုမ်ား

ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္သည္ ေအာက္ပါဆုမ်ားစြာကိုသူ၏ ေဆးခန္းတြင္ လႈမႈကူညီေရး အလုပ္မ်ားေၾကာင့္ ရ႐ွိခဲ့သည္။
  1. 2008- Catalonia International Prize along with Daw Aung San Suu Kyi
  2. 2007- Asia Democracy and Human Rights Award (Taiwan Foundation for Democracy)
  3. 2007- World’s Children’s Prize for the Rights of the Child Honorary Award (Children’s World Association, Sweden)
  4. 2005- 1,000 Women Nobel Peace Prize Nomination (Global)
  5. 2005-  Unsung Heroes of Compassion Award (The Dalai Lama and Wisdom in Action, USA)
  6. 2005-  The Eighth Global Concern for Human Life Award (Chou-Ta Kuan Foundation, Taiwan)
  7. 2005-  Included in Time Magazine’s November Article on 18 Global Health Heroes
  8. 2002-  Ramon Magsaysay Award for Community Leadership (Philippines)
  9. 2001-  Foundation for Human Rights in Asia Special Award (Japan)
  10. 2001-  Van Hueven Goedhart Award (Netherlands)
  11. 1999-   Jonathan Mann Health and Human Rights Award (USA)
  12. 1999-  American Women's Medical Association President's Award (USA)
  13. 1999-  John Humphries Freedom Award (Canada)[2]  

ခ်စ္ေသာ စာဖတ္ပရိသတ္ႀကီးအား အစဥ္သျဖင့္ ေလးစားလွ်က္ 
 
 

blogger templates | Make Money Online