ကခ်င္အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား
၁၈၈၆ ခု၊ မတ္လ ၁ ရက္မွ စ၍ ၁၉၃၇ ခု၊ ဧၿပီလ ၁ရက္ေန႔ထိ သွ်မ္းျပည္မွ တပါး အထက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ တ၀န္းလုံးသည္ အိႏိၵယႏုိင္ငံ၏ ျပည္နယ္အျဖစ္ ရပ္တည္ ေလေတာ့သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အထက္ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ၿဗိတိသွ် အင္ပုိင္ယာ အတြင္းသုိ႔ သြတ္သြင္းေၾကာင္း တရာ၀င္ ေၾကညာေလသည္။ ၀ီတုိရိယ စတက္က်ဴ ဥပေဒ ၃၃၊ အခန္း ၁၊ အခန္းခြဲ (ခ) အရအထက္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ တုိက္ရုိက္ အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ ဘုရင္ခံခ်ဳပ္က ယတိျပတ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္ေလသည္။
အေရးႀကီးကေသြးႏွီးၾက ဆုုိသည့္စကားတုုိင္း သူ႕ကၽြန္မခံလုုိေသာ အထက္ျမန္ျပည္ ေျမာက္ပုုိင္းမွ တုုိင္းရင္းသား မ်ဳိးခ်စ္ေခါင္း ျဖစ္ၾကေသာ သွ်မ္းနီ၊ ကခ်င္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္ အဂၤလိပ္ ကုုိလုုိနီကေပးေသာ ရာထူးမ်ားကုုိလက္ခံပဲ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕တုုိ႔အား ရဲ၀င့္စြာ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကေသာ သမုုိင္း၀င္သူရဲေကာင္းမ်ားသာျဖစ္သည္။
ဗန္ေမာ္ခရုုိင္မွ ကခ်င္တုုိင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဖုုံကန္နယ္ကုုိ ပုုိင္းစားေသာ ဖုုံကန္ဒူ၀ါသည္ ကခ်င္၊ သွ်မ္းနီ၊ ျမန္မာ တုုိ႔ပါ၀င္ေသာ တပ္မ်ားကုုိ ေခါင္းေဆာင္လ်က္ ၁၈၈၆ ခုုႏွစ္ မွစ၍ အဂၤလိပ္တုုိ႔အား ေတာ္လွန္တုုိက္ခိုုက္သည္။
၁၈၈၆ခုု၊ ဧၿပီ ၁၁ရက္ေန႔တြင္ ဗုုိလ္ႀကီး ေ၀့စ္ ႏွင့္ ဗုုိလ္ႀကီး လုုိင္း တုုိ႔ေခါင္းေဆာင္ေသာ အေျမာက္တပ္၊ ေျခလ်င္တပ္၊ ျမင္းတပ္မ်ားပါ၀င္သည့္ တပ္ေပါင္းစုုသည္ ဖုုံကန္နယ္ေျမသုုိ႔ ပထမအႀကိမ္ ခ်ီတက္လာၾကသည္။ ေခ်ာင္းေစာက္ႏွင့္ ဂရားရြာမွ အထြက္တြင္ ဖုုံကန္ ဒူ၀ါ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရး တပ္မ်ားက ခ်ဳံခုုိတုုိက္ခုုိက္ရာ အဂၤလိပ္ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ၂ ဦးႏွင့္ တပ္သားအမ်ားအျပား ျပင္းထန္စြာ ဒဏ္ရာရရွိသြားၾကသည္။
ေမလ ၂၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗုုိလ္မႈးႀကီး ဖစ္ဇရယ္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ အင္အား ၅၃၀ ပါ၀င္သည့္ စစ္ေၾကာင္းသည္ မန္စီမွ ဖုုံကန္နယ္ေျမသုုိ႔ ခ်ီတက္ခဲ့ျပန္သည္။ ဖုုံကန္ ဒူ၀ါေခါင္းေဆာင္ေသာ အင္အား ၁၀၀၀ ခန္႔ရွိေသာ တုုိင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရး တပ္မ်ားက မန္စီ၄မုုိင္ ခန္႔အကြာတြင္ ၀ုုိင္း၀န္းတုုိက္ခုုိက္သည္။
တုုိက္ပြဲ ျပင္းထန္ စြာ ျဖစ္ပြားၿပီး အဂၤလိပ္တုုိ႔ဘက္မွ အမ်ားအျပား ဒဏ္ရာရသြားၾကသည္။ ထုုိ႔အျပင္ ဆက္လက္ တုုိက္ခုုိက္ျခင္း မျပဳႏုုိင္ေတာ့ဘဲ ဆုုတ္ခြာသြားၾကသည္။ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရး တပ္မ်ားဘက္မွ ၁၀ က်ဆုုံး၍ အမ်ားအျပား ဒဏ္ရာရရွိၾကသည္။
၁၈၈၉ ခုု၊ ေမလတြင္ ကခ်င္၊ သွ်မ္းနီ၊ ျမန္မာ တုုိင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရး တပ္မ်ားသည္ မန္စီၿမိဳ႕ကုုိ စီးႏွင္း တုုိက္ခိုုက္သည္။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ ဗုုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေ၀ါစလီ ေခါင္းေဆာင္ေသာ တပ္မဟာသည္ မႏၱေလးမွ ဗန္ေမာသုုိ႔ စစ္ကူအျဖစ္ လာေရာက္ၿပီး ပူးေပါင္း စစ္ဆင္မႈမ်ားကုုိ ျပဳလုုပ္ရေလသည္။ ထုုိႏွစ္ဧၿပီလမွ ေမလအတြင္း မန္စီၿမိဳ႕နယ္တြင္ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရးတုုိက္ပြဲမ်ာ ဆက္လက္ျဖစ္ပြြါးလ်က္ရွိခဲ့သည္။
၁၈၈၉ ခုု ဇန္န၀ါရီလ ၈ ရက္ေန႔တြင္ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္တုုိ႔သည္ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမသုုိ႔ ထုုိးစစ္ဆင္ၾကျပန္သည္။ ဗုုိလ္ႀကီး အုုိဒြန္နယ္ေခါင္းေဆာင္ေသာ အဂၤလိပ္စစ္ေၾကာင္းသည္ ကားမုုိင္းသုုိ႔ ခ်ီတက္လာရာ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရး တပ္မ်ားႏွင့္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔၌ ေတြ႔ဆုုံတုုိက္ပြဲျဖစ္ပြါးသည္။ အဂၤလိပ္တုုိ႔သည္ ကာမုုိင္းႏွင့္ အနီး အနားရြာမ်ား၊ လမ္းတစ္ေလ်ာက္ ေတြ႔သမွ်ရြာမ်ားကုုိ မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီး ၾကျပန္သည္။
ဆမားရြာတြင္ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရး တပ္မ်ားႏွင့္ တုုိက္ပြဲျဖစ္ပြါးၿပီး ရြာကုုိမီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးၾကျပန္သည္။ ယင္းတုုိ႔ ဆမားေဒသတြင္း ေနရာအႏွ႔ံတုုိက္ပြဲမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြါးရာတြင္ အဂၤလိပ္တုုိ႔မွ ဗုုိလ္ႀကီး အုုိဒြန္နယ္၊ မကၠဒုုိနယ္ ႏွင့္ တပ္သားမ်ား ဒဏ္ရာရရွိၾကသည္။ ဗုုိလ္ႀကီး ေဟာ္ကာ ႏွင့္တပ္သားမ်ားမွာလည္း ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရး တပ္မ်ား၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ က်ဆုုံးသြားခဲသည္။
ဆမားဒူ၀ါ နည္းတူ ဆနားနယ္မွ ဆနားဒူ၀ါ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရးတပ္မ်ားသည္ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တုုိ႔အား မုုိးေကာင္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွ ေတာ္လွန္တုုိက္ခုုိက္လ်က္ရွိၾကသည္။
၁၈၈၉ ခုု၊ ဧၿပီလတြင္ ဗုုိလ္ႀကီး အုုိဒြန္နယ္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ အင္အား ၃၀၀ ခန္႔စစ္ေၾကာင္းသည္ ဆနားဒူ၀ါ ေခါင္းေဆာငေသာ ေတာ္လွန္ေရးတပ္မ်ားရွိသည္ ေလာေလာင္နယ္ေျမသုုိ႔ ခ်ီတက္၍ ေလာေလာင္ရြာကုုိ မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးပစ္ၾကသည္။
၁၈၈၉ ခုု၊ ဇန္န၀ါရီလမွ ေမလ အတြင္းျပဳလုုပ္ခဲ့ေသာ စစ္ဆင္ေရးမ်ားတြင္ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရး တပ္မ်ား၏ နယ္ေျမရွိ ခံတပ္ ၄၆ ခုုကုုိ အဂၤလိပ္တုုိ႔သိမ္းပုုိက္ ရရွိသြားၿပီး ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရးတပ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆုုိင္တုုိက္ပြဲေပါင္း ၃၂ ႀကိမ္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။
အဂၤလိပ္တုုိ႔ဘက္္မွ ဗုုိလ္ႀကီး ၁ ဦး တပ္သား ၃ ဦး က်ဆုုံးကာ အရာရွိ ၅ဦး ႏွင့္ တပ္သား ၃၀ ေက်ာ္ခန္႔ျပင္းထန္စြာ ဒဏ္ရာရရွိသြားသည္။
၁၈၉၀- ၉၁ ခုုႏွစ္မ်ားအတြင္း နန္းခမ္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရးတပ္မ်ား ႏွင့္ အဂၤလိပ္တုုိ႔ ရင္ဆုုိင္တုုိက္ပြဲမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြါးခဲ့သည္။ ဆဒုုံႏွင့္ ဆမားဒူ၀ါ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရးတပ္မ်ားသည္ အဂၤလိပ္တုုိ႔ တပ္ခ်ထားေသာ ဆဒုုံး ခံတပ္ကုုိ ၁၈၉၁ ခုုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီ လတြင္ တုုိက္ခုုိက္ရာ ျပင္းထန္ေသာ တုုိက္ပြဲႀကီး ၁၃ ရက္္ၾကာျမင္ကာ အဂၤလိပ္တုုိ႔ ဘက္မွ စစ္ကူမ်ားျဖင့္ အျပင္းအထန္ ျပန္လည္ခုုခံၾကရသည္။
ထုုိႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရးတပ္မ်ားသည္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကုုိ ၀င္ေရာက္ စီးနင္းတုုိက္ခုုိက္ကာ ၿမိဳ႕ေစာင့္တပ္မ်ားအား ေခ်မႈန္း၍ နယ္ပုုိင္ရုုံး တရားရုုံးမ်ားကုုိ မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးလုုိက္ၾကသည္။
၁၈၉၂ ဇန္န၀ါရီလ ၉ ရက္ေန႔တြင္ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရးတပ္ မ်ားသည္ အဂၤလိပ္တုုိ႔၏ ဌာနခ်ုဳပ္ျဖစ္ေသာ ဆမားခံတပ္ကုုိ အျပင္းအထန္ ဆက္လက္တုုိက္ခုုိက္ျပန္သည္။ အဂၤလိပ္တုုိ႔ ဘက္မွ ဗုုိလ္ႀကီးေမာ္တန္ ႏွင့္ တပ္သား ၅ ဦးက်ဆုုံးသည္။
ဇန္န၀ါရီ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ ဆမားရြာေတာင္ဘက္္း၌ ျဖစ္ပြားေသာ တုုိက္ပြဲ၌ စစ္ပလိပ္ ၁ ဦးႏွင့္ တပ္သား ၇ ဦးက်ဆုုံးသည္။ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရးတပ္မ်ားသည္ ဆမားခံတပ္မွ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေသာ အဂၤလိပ္ တပ္မ်ားအား ခ်ဳံခုုိတုုိက္ျပန္ရာ အဂၤလိပ္တုုိ႔လက္မွ တပ္သား ၄ ဦးက်ဆုုံး၍ ဗုုိလ္ကြတ္ဟား အပါ၀င္ တပ္သား ၂၂ ဦး ျပင္းထန္စြာ ဒဏ္ရာရရွိသြားသည္။
ဇန္န၀ါရီလ ၃၀ ရက္ေန႔တြင္ ဆာမားသုုိ႔ တပ္ကူပုုိ႔ေသာ အဂၤလိပ္တပ္မ်ား ကန္ဂ်ာ ရြာ၌
တုုိက္ပြဲထပ္မံျဖစ္ပြားရာ အဂၤလိပ္တပ္တုုိ႔ဘက္မွ ဗုုိလ္မာစတာ အပါ၀င္ တပ္သား ၆ ဦး က်ဆုုံး ၆ ဦး ဒဏ္ရာျပင္းထန္စြာရရွိခဲ့သည္။
အဂၤလိပ္တုုိ႔သည္ ဆမားနယ္ေျမအတြင္း တပ္ခ်၍ တပ္အင္အား ၁၂၀၀ ေက်ာ္ျဖင့္ ကခ်င္ေတာ္လွန္္ေရးမ်ားကုုိ ဆက္လက္တုုိက္ခုုိက္သည္။ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၈ရက္ေန႔တြင္ ပါလပ္ရြာအနီး ဗုုိလ္ႀကီး အက္ကင္းဆန္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ အဂၤလိပ္တပ္ အင္အား ၃၀၀ ေက်ာ္တုုိ႔ ဆက္လက္တုုိက္ပြဲမ်ားျဖစ္ပြါးခဲ့သည္။
အဂၤလိပ္တုုိ႔ဘက္မွ တပ္သား ၂ ဦးက်ဆုုံး၍ ၆ ဦးျပင္းထန္စြာ ဒဏ္ရာရွိခ့ဲသည္။ ကခ်င္ေတာ္လွန္ေရးတပ္ ဘက္မွလည္း တပ္ ၁၃ ဦးအသက္ေပးလူသြားခဲ့သည္။
ဆဒုုံးႏွင့္ ဆမားနယ္ေျမမ်ားတြင္ ရက္သတၱပတ္အတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ တုုိက္ပြဲမ်ားတြင္ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္ တုုိ႔သည္ ကခ်င္တုုိင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရး တပ္မ်ား၏ ထုုိးႏွက္ တုုိက္ခုုိက္မႈကုုိ အျပင္းအထန္ ခုုခံခဲ့ၾကရသည္။ ယင္းတုုိ႔ဘက္မွ အရာရွိ ၃ ဦးႏွင့္ တပ္သား ၁၀၂ ေယာက္က်ဆုုံး၍ အရာရွိ ၃ ဦးႏွင့္ တပ္သား အေျမာက္အမ်ား ျပင္းထန္စြာ ဒဏ္မ်ားရရွိခဲ့ေလသည္။
အထက္ျမန္ျပည္ စစ္ပြဲႀကီးတြင္ ကၽြႏု္ပ္တိုု႔၏ ဘုုိးေဘးမ်ား ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့ရေပသည္။
မ်ဳိးခ်စ္ သူရဲေကာင္းႀကီးမ်ားသည္ လူပင္ေသေသာ္လည္း နာမည္မေသဘဲ သမုုိင္းထဲက သူရဲေကာင္း အမွန္ မ်ားပင္ျဖစ္သည္။
ထုုိတုုိ႔ျပင္းထန္ေသာ တုုိက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာရသည္မွာ အဂၤလိပ္ ကုုိလုုိနီနယ္ခ်ဲ႕ တုုိ႔သည္ ျမန္မာဘုုရင္ သီေပါမင္းႏွင့္ မိဖုုရားမ်ားကုုိ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားျခင္းေၾကာင့္ တုုိက္ေနျခင္းမ်ဳိးမဟုုတ္ဘဲ တုုိင္းရင္းသားတုုိ႔၏ ပင္ကိုုစိတ္မွာပင္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထုုိင္လုုိသူမ်ား မိမိတုုိ႔ ယုုံၾကည္ရာ ကုုိးကြယ္ရာ အားထားရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ေနထုုိင္လုုိသူမ်ားျဖစ္ၿပီး လူမ်ဳိးျခားမ်ား အုုပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္လွယ္ျခင္းကုုိ မႏွစ္သက္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ေနေပသည္။
၀န္းသုုိေစာ္ဘြား စ၀္ေအာင္ျမတ္သည္ ျမန္မာဘုုရင္ႏွင့္ အရင္းနွီးဆုုံးႏွင့္ ျမန္မာဘုုရင္ ၾသဇာခံ ေစာ္ဘြားတဦးဟုုဆုုိေပမဲ့လည္း မိမိပုုိင္နယ္ေျမမ်ား၏ အခ်ဳပ္အျခာအဏာ မ်ားသည္ ေစာ္ဘြားႀကီး၏လက္ထဲမွာပင္ရွိသည္။
အဂၤလိပ္ႏွင့္ ေရရွည္စစ္ပြဲ ဆင္ႏြဲလာရေသာအခါ ေစာ္ႀကီး၏ ေတာ္လွန္ေရး တပ္မ်ားလက္မွ စနပ္ရိကၡာ၊ လက္နက္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ မ်ားႏွင့္ က်မၼာေရး အစစ အားနဲလာသည္ႏွင့္ ေတာ္လွန္တပ္ မ်ားသည္လည္း ေျဖးေျဖး ယူနန္ သွ်မ္းမ်ားရွိရာ တရုုတ္ျပည္ထဲသုုိ႔ တျဖည့္ျဖည့္ ရာက္ရွိသြားခဲ့ပါသည္။
ေစာ္ဘြားႀကီးသည္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္သုုိ႔ အည့ံခံျခင္း မရွိပဲ တရုုတ္ျပည္ ယူနန္နယ္ စန္းတာၿမိဳ႕၌ ၁၃ ႏွစ္၊ မိုင္းလၿမိဳ႕၌ ၁၉ ႏွစ္၊ စုစုေပါင္း ၃၂ ႏွစ္တိုင္တုိင္ သူ႔ကၽြန္ မခံလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ တ႐ုတ္ျပည္ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္ ဘုရင္ခံက ေစာ္ဘြားႀကီး စ၀္ေအာင္ျမတ္အား ဦးရီေတာ္ ေညာင္ေ႐ႊ ေစာ္ဘြားႀကီး ဆာစ၀္ေမာင္ မွတဆင့္ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ေျပာင္းလာေသာ အခါ စိတ္မၿငိဳျငင္ေစရပါ၊ အေထာက္အပံ့ ေပးပါမည္ဟု ေျပာၾကားလာသည့္ မတြက္ ။
၁၂၈၃ ခုုႏွစ္း တန္ခူး လဆန္း (၃) ရက္ေန႔တြင္ ေတာင္းႀကီးၿမိဳ႕ သုုိ႔ေရာက္၍ ၿမိဳ႕ေဟာ္ကုုန္းရပ္ --> ၌ ေဟာနန္းစုုိက္ထူ စံေတာ္မႈသည္။
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ကုုိ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၀၉ ခုုႏွစ္ ျပာသုုိလဆုုတ္ေက်ာ္ ၉ ရက္ (၁၉ ၄၈ ခုုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၄ရက္) တနဂၤေႏြေန႔ ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာအခါ၌။ ဤငါတုုိ႔ ျမန္မာျပည္သည္ လုုံး၀လြတ္လပ္ေသာ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာပုုိင္ ျပည္ေထာင္စုု သမၼတ ျမန္မာႏုုိင္ငံေတာ္ႀကီးအျဖစ္သုုိ႔ ေရာက္ရွိေလသည္။
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးေန႔ အခမ္းနား ျပဳလုုပ္ေနခ်ိန္တြင္ ၀န္သုုိေစာ္ဘြားႀကီး စ၀္ေအာင္ျမတ္သည္ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနပါေသးသည္။ ျမန္လြတ္လပ္ေရး အခမ္းအနားတုုိ႔ တက္ေရာက္ရန္ ဖိတ္ၾကားျခင္း ရွိမရွိမသိပါ ။ ဇာတ္မင္းသား ဦးဖုုိးစိန္ေတာ့ သူ၏ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ျမန္႔သံအမတ္ႀကီး ဦး၀င္း၊ ေမာင့္ဘက္တန္တုုိ႔နဲ႔အတူ အခမ္းနား တက္ေရာက္ေသာ ဓါတ္ပုုံမ်ားကုုိသာ ေတတြ႕ရပါသည္။
၀န္းသုုိေစာ္ဘြားေစ၀္ေအာင္ျမတ္သည္ ၁၃၂၆ ခုုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၃ ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္ခ်ိန္ သက္ေတာ္ ၁၀၃ ေက်ာ္ရွိၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
သက္ေတာ္ တရာေက်ာ္ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ ၀န္းသုုိေစာ္ဘြား စ၀္ေအာင္ျမတ္
တခ်ိန္က သမုုိင္းအထင္ကရမ်ား *"۩"*
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကာမွ ယေန႔ခ်ိန္ထိ တုုိင္းရင္းသား ညီအကုုိ အခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္းေနၾကသည္ကုုိလည္း စိတ္မေကာင္းစြာေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ ၂၀၁၀ အရပ္သား အစုုိးရလက္ထက္ ဆုုိေပမဲ့ ယမ္းေငြ႕ၾကားက စစ္သားမ်ားပဲ ျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေခၚတယ္ဆုုိေပမဲ့ ေသနပ္သံၾကားက စစ္စဖုုိင္းရားပဲ ျဖစ္ေနပါေသးသည္။
ျမန္မာ့အနာဂါတ္ ဘယ္လုုိလဲ ဘာလဲ ဒီအတုုိင္းဆုုိရင္ေတာ့ ၿခံေက်ာ္ကုုလားရဲ႕ ဘူးသီျဖစ္မလား ေပါက္စီၾကားက ၾကက္သြန္ဖတ္ျဖစ္လား ဒုုိ႔ေခတ္ေရာက္မွ ည့ံၾကေတာ့မွလာား...
ခ်စ္ေသာ စာဖတ္ပရိသတ္ႀကီးအား အစဥ္သျဖင့္ ေလးစားလွ်က္
