ခရစ္မေပၚမီ ကာလကပင္ တရုတ္ႏွင့္ Tai (ေခၚ) သွ်မ္းတုိ႔သည္ တန္းခုိးအာဏာ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ စစ္ပြဲႀကီးမ်ား အဆက္မျပတ္ ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကသည္။ ဦးစြာေရာက္ႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေသာ တုိင္း (ေခၚ)သွ်မ္းတုိ႔၏ အေျခခ်ရာ နယ္ေျမအတြင္း တရုတ္တုိ႔ ၀င္ေရာက္လာျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ Tai (ေခၚ)သွ်မ္းတုိ႔သည္ တရုတ္ျပည္မတြင္း၌ ဇူ၀္၊ ပံ႔ ၊ပါ ၊လန္႔ ၊နန္ေခ်ာင္ ၊မုိ္င္းေမာ ၊ဆယ္လန္႔ ၊ဆင္းန္၀ီ စေသာ လက္နက္ႏုိင္ငံမ်ား ထူေထာင္ခဲ့ ၾကသည္
ထုိေခတ္ ကာလမ်ားက တရုတ္ျပည္အတြင္း Tai (ေခၚ) သွ်မ္းတုိ႔ အေျခခ်ေနထုိင္ ခဲ့ေသာေဒသ မ်ားမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္သည္။
ကြမ္စီျပည္နယ္ေဒသ၊ ေကြ႔ေခ်ာင္ အေရွ႕ေတာင္ေဒသ၊ ရွန္စီျပည္နယ္ေဒသ၊ ဟူေပ ျပည္နယ္ေဒသ၊ အန္ေဟြျပည္နယ္ေဒသ၊ ဟုိနန္ျပည္နယ္ေဒသ၊ ကြမ္တုံျပည္နယ္ေဒသ၊ စီကုိင္ေတာင္ၾကားေဒသ၊ စီခၽြမ္ျပည္နယ္ေဒသ၊ ယူနန္ျပည္နယ္ေဒသ၊ ကြမ္နန္ေဒသ တုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။
အာရွ အေရွ႕ေတာင္ပုိင္း၌လည္း ေနထုိင္ခဲ့ေသာ ေနရာမ်ားကုိလည္း ေအာက္ပါအတုိင္း ေတြ႔ရွိရပါသည္။ ဟုိင္နန္ကၽြန္း၊ တုံကင္အထက္ပုိင္း၊ ေလာျပည္၊ ယုိးဒယားျပည္၊ အာသံျပည္၊ မဏိပူရျပည္၊ ကေမၺာဒီးယားျပည္၊ အထက္ျမန္မာျပည္၊ ေအာက္ျမန္မာျပည္၊ အေရွ႕ပုိင္းျမန္ျပည္ တုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။
ဤသုိ႔Tai (ေခၚ)သွ်မ္းတုိ႔သည္ လမ္းေၾကာင္း အသြယ္သြယ္မွ ဆင္းသက္လာၾကၿပီး ျမန္မာျပည္တြင္း၌လည္း ခ်င္းတြင္းျမစ္ အထက္ပုိင္းေဒသ၊ ဥယုျမစ္၀ွမ္းႏွင့္ ကေဘာ္ခ်ဳိင့္၀ွမ္းအပါ၀င္ သလၴာ၀တီ အေနာက္ဖက္ေဒသ၊ ဟူေကာင္းခ်ဳိင္း၀ွမ္း၊ ပူတာအုိ လြင္ျပင္ အပါ၀င္ အေနာက္ေျမာက္ဖက္ေဒသ၊ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ွမ္းအထက္ပုိင္းေဒသ၊ တာပိန္ ေရႊလီျမစ္၀ွမ္းေဒသ၊ အသီးသီးတုိ႔တြင္ သွ်မ္းတုိ႔အေျခခ် ေနထုိင္ရာေဒသျဖစ္ တည္ရွိေနေတာ့သည္။
ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဆုိေသာ္ အေရွ႕ဖက္သွ်မ္းျပည္နယ္မွ လြဲ၍ ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ပုိင္းေဒသ တစ္ခုလုံးနီးပါးသည္ သွ်မ္းတိုိ႔အေျခခ်ရာ ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ဆုိႏုိင္ေပသည္။
“သွ်မ္း”ဟူေသာေ၀ါဟာရ ကုိစမၸါၿမိဳ႕ေဟာင္း (ထုိင္းႏုိင္ငံ) တြင္း AD 1052- ခုႏွစ္က တူးေဖာ္ရရွိေသာ ေက်ာက္စာ၌ အထင္ရွား ေတြ႕ရွိရသည္။ သကၠတဘာသာ စကားျဖစ္ ၍ “အျဖဴ ၊ ျဖဴစင္ျခင္း ဟုအဓိပၸာယ္ရသည္။
ဆရာ့စေတာ့၏ The Burma ဟူေသာစာအုပ္တြင္ သွ်မ္းတုိ႔ခရစ္မေပၚမီ ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀)ခန္႔ကတည္းက ၀င္ေရာက္ေနထုိင္ၿပီး ျဖစ္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ ကာနယ္ရီဂ်ီႏုိ ကလည္း ေမာသွ်မ္းတိုိ႔သည္ BC 400 ေလာက္ကပင္ ေရႊလီျမစ္၀ွမ္း ေနထုိင္ေနၾကၿပီးျဖစ္ ေၾကာင္းေဖာ္ျပ ေရးသားထားသည္။
မုိးမိတ္ ရာဇ၀င္ေတာ္ႀကီး ၏ စာမ်က္ႏွာ (၆၅)တြင္း သွ်မ္းတုိ႔သည္ယခု ယူနန္ေဒသ၌ နန္ခ်ဳိ ေမာသွွ်မ္းႏုိင္ငံေတာ္ အထင္အရွား မရွိေသးမီကပင္ တာပိန္၊ ေရႊလီျမစ္၀ွမ္းတစ္ ေလွ်ာက္၌ အေျခခ်ေနထုိင္ျပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။
ကုန္းေဘာင္ ရာဇ၀င္ အရ ေရႊလီျမစ္အထက္၊ လက္ယာဘက္ကမ္းရွိ (မႈ- အန္- ေမာ) မုိင္းေမာ၀္ နယ္တြင္ ထီးနန္းစုိးစံေသာ ေစာ္ဘြားမ်ားမွစ၍ သွ်မ္းျပည္ေထာင္စုမ်ားပ်ံ႕ ပြားခဲ့သည္။ ထုိျပည္ေထာင္စု အားလုံးကုိ မုိင္းေမ၀္ ျပည္ေထာင္စု ေခၚတြင္သည္ဟု သိရသည။္
ေမဂ်ာေဒးဗစ္ ေရးသားေသာ ယူနန္ျပည္စာအုပ္တြင္ ယူနန္သည္ သွ်မ္းေ၀ါဟာရ ျဖစ္ေၾကာင္း ယူနန္-ေနထုိင္သည္၊ နမ္-မ်ားျပားျခင္း။ ထုိ႔ေၾကာင္ ့ယူနန္မ်ားျပား က်ယ္ျပန္႔စြာေနထုိင္ေသာ လူမ်ဳိးတုိ႔ေနရာ၊ ျပည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။ ထုိ႔အျပင္ ထုိလူမ်ဳိးတုိ႔သည္ အေနာက္ဖက္ အာသံသုိ႔တုိင္ေအာင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနထုိင္ခဲ့ဲၾကေၾကာင္း (၁၃)ရာစုတြင္ အာသံကုုိ သိမ္းပုိက္ၿပီး အာဟုမၼမင္းဆက္ ကုိတည္ေထာင္ခဲ့ေၾကာင္း အာဟုမၼပူရံဂ်ီေခၚ အဟုမၼသမုိင္း တြင္ေရးသားထားသည္။
ၿဗိတိန္ရွိ အာရွတုိက္ဆုိင္ရာ အဖြဲ႕၀င္ ဒဗလ်ဴေတာ့ကရိန္း က(၁၉၀၅)ခုႏွစ္တြင္ The Shan ဟူေသာ သွ်မ္းလူမ်ဳိးမ်ား သမုိင္းစာအုပ္ကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ထုိစာ အုပ္တြင္ သွ်မ္းလူမ်ဳိးတုိ႔သည္ သွ်မ္းျပည္နယ္တြင္ သာမက ဗမာျပည္ တစ္၀ွမ္းလုံးတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနထုိင္သည္။ အထက္ပုိင္း ဟူးေကာင္းေျမျပန္႔ေဒသႏွင့္ ခႏၲီးလုံမွစ၍ ေအာက္ဖက္ ၿမိတ္ အထိ သွ်မ္းလူမ်ဳိးမ်ားကုိ ေတြ႔ရသည္။ အထူသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပုိင္း ခ်င္းတြင္းႏွင့္ ဧရာ၀တီျမစ္၀ွမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အင္းေျမႏွင့္ ျမစ္ႏွစ္မႊာအၾကား မူျမစ္၀ွမ္းအထိ တစ္ဆက္တည္းေတြ႔ရသည္။ ဗမာျပည္ေအာက္ပုိင္းေဒသ သထုံ၊ ရန္ကုန္၊ ေတာင္ငူ၊ ပ်ဥ္းမနားအခ်ဳိ႕ ေဒသမ်ားတြင္ အစုအေ၀းျဖင့္ေနထုိင္ၾကသည္။
ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း အတြဲ(၂)တြင္ စကုေဒသသည္ AD 1120 မွစ၍ခႏၲီးသွ်မ္းတုိ႔ ေနထုိင္ရာေဒသ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။
ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ ေခတ္ေဟာင္းျမန္မာ့ ရာဇ၀င္တြင္ ပုဂံေက်ာက္စာမ်ား၌ “ခႏၲီး”ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကုိ အႀကိမ္ (၂၀)ထက္မနည္း ေတြ႕ရွိရေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္၊
ျမန္မာအစ -တေကာင္းက ဟုဆုိရာ၌ တေကာင္းသည္ သွ်မ္းဘာသာစကားျဖစ္သည္။ တာ-ဆိပ္ကမ္း ၊ ေကာင္း - အစုအပုံ ျဖစ္၍ “စုပုံသည္” ဟုအဓိပၸာယ္ရွိသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိဆင္းသက္ၿပီး “အစုလုက္အပုံလုိက္ ေနထုိင္ရာဆိပ္ကမ္း” ဟု ဆုိလု္ိရင္းျဖစ္သည္။ တေကာင္းသည္ သွ်မ္းတုိ႔မွည့္ေခၚခဲ့ေသာ အမည္၊ သွ်မ္းတိုိ႔စတင္ ေနထုိင္ခဲ့ၿပီး သွ်မ္းတုိ႔ တည္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ တေကာင္သုိ႔ “သာကီ၀င္မင္းမ်ဳိး အဘိရာဇာ မေရာက္မီကပင္ သွ်မ္းတုိ႔ေရာက္ရွိ ေနထုိင္ၿပီးျဖစ္သည္။
ဟူးေကာင္းလြင္ျပင္ ေဒသသည္ -ပတ္ကြိဳင္ေတာင္တန္းႀကီးႏွင့္ ရုိးမ ေတာင္တန္းမ်ား ၀န္းရံလ်က္ ရွိိသည္။ ေျမာက္ဘက္တြင္ တိဘက္၊ အေရွ႕ဘက္တြင္ နန္ေခ်ာင္ႏုိင္ငံ၊ အေနာက္ဘက္တြင္ မာဂဓေသဒတုိ႔ ေပါက္ေရာက္ႏုိင္သည္။ ေခၚသလႅာ၀တီျမစ္ႏွင့္ ေခၚ ဧရာ၀တီျမစ္ဖ်ားခံရာ ေနရာလည္းျဖစ္သည္။
AD -9 ရာစုတြင္ ဟူးေကာင္းလြင္ျပင္၌ မုံးေနသွ်မ္း မ်ားေရာက္ရွိေန ၾကၿပီးျဖစ္သည္ ဟုမွတ္တမ္းမ်ား၌ ေဖာ္ျပသည္။ သွ်မ္းတုိ႔သည္ ခရစ္မေပၚမီကပင္ ေ၀သာလီ၊ ဆာဒီယ၊ တိဘက္သုိ႔ေရာက္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ထုိကာလႏွင့္ တစ္ခ်ိန္တည္း၌ပင္ ဟူးေကာင္းလြင္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာၾကေပသည္။
AD -13 ရာစုတြင္ မုံးေစခြန္သွ်မ္း မ်ားေရာက္ရွိလာၿပီး မုံးေန သွ်မ္းမ်ားႏွင့္ေပါင္းမိကာ ခႏၲီးသွ်မ္းေခၚ ခႏၲီးေဒသေနသွ်မ္း ျဖစ္လာသည္ဟု မွတ္တမ္းမ်ားက ဆုိသည္။ ဟူးေကာင္းလြင္ျပင္ေဒသမွ ထြက္ခြာခဲ့ၾကၿပီး အခ်ဳိ႕မွာ လတၱီတြဒ္ ၂၆ ံ ၃၆” ႏွင့္ ေလာင္ဂ်ီတြဒ္ ၉၆ ံ ၃၀” ၾကား၊ ဟူးေကာင္း ေတာင္ၾကားရွိ နိမ္ျပင္(Neng Pyin )ေဒသတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သူ မ်ားလည္းရွိသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ ေတာင္ဘက္ ပယင္းတြင္းရွိရာ သုိ႔ေရာက္ရွိၿပီး၊ အခ်ဳိ႕မွာ ကင္းေတာ္၊ တာရုိး ႏွင့္ ခႏၲီး (ယခု ခႏၲီး)သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားၾကသည္
ဟူးေကာင္းလြင္ျပင္ရွိ သွ်မ္းႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးသည္ AD -649 တြင္ အေရွ႕ဘက္ နန္ခ်ဳိသွ်မ္း ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး၏ သွ်မ္းျပည္ေထာင္စု (၉)ခုတြင္ပါ၀င္ခဲ့သည္ နန္ခ်ဳိ ဧရာဇ္ ခြန္လူဖုန္း (AD -753 – 763 )သည္ တုိင္းခမ္းလွည့္လည္ရင္း ဟူးေကာင္းလြင္ျပင္သုိ႔ ေရာက္ရွိစဥ္ပ ဆား၊ ေရႊ၊ ပယင္း၊ ေက်ာက္စိမ္းရတနာမ်ား ထြက္ရွိသည့္ ခႏၲီးေဒသကုိ ႏုိင္ငံ ေတာ္ဘ႑ာေျမအျဖစ္ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ပူတာအုိ တြင္တ AD -စခန္းခ်၍ စီစဥ္ခဲ့သည္။
AD -1311မုိင္းေမာ၀္ ေခတ္တြင္လည္း မုိင္းေမာ၀္ သွ်မ္းျပည္ေထာင္စု ဧကရာဇ္ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး တြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ မုိးေကာင္း (Mo Gaung ) မုိးညွင္း(Mo ) တုိ႔မွတဆင့္ အခြန္ဘ႑ာဆက္ ႏုိင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ တုိင္းခႏၲီး၊ တုိင္းလွ်ဲန္(သွ်မ္းနီ) တုိ႔သည္ မိမိ၏ ဘုရင္(စ၀္ဖွလုံ) မ်ားျဖင့္ ျပည့္စုံခုိင္မာေသာ သွ်မ္းလူမ်ဳိးမ်ားအျဖစ္ အရွည္သျဖင့္ ရပ္တည္ခဲ့ပါသည္။
တုိင္းခႏၲီး၊ တုိင္လွ်ဲန္ တုိ႔သည္ နန္ခ်ဳိဟုေခၚေသာ ရွမ္းဧကရာဇ္ႏုိင္ငံႀကီးမွ ရွစ္ရာစု၀န္းက်င္က ယခုေနထုိင္ရာ ေဒသသုိ႔ နန္ခ်ဳိမွ ထပ္မံအင္အားျဖည့္ ေရာက္ရွိျခင္းျဖစ္သည္။ နန္ခ်ဳိသွ်မ္းဧကရာဇ္ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးသည္ ယခုအာသံေခၚ အဟြမ္ႏုိင္ငံထိ ေရာက္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႔ႀကီးမားခဲ့သည္။ Dorathy Woodman, Trager, တုိ႔၏မွတ္တမ္း စာအုပ္အရလည္းေကာင္း၊ တရုတ္မွတ္တမ္း၊ သွ်မ္းမွတ္တမ္း(မြန္ဂုိမင္းမွတ္တမ္း)အရလည္းေကာင္း၊ နန္ခ်ဳိ သွ်မ္းအင္ပါရာႀကီးသည္ ေလာႏိုင္ငံ၊ ခ်ိမ္းမုိင္၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ဧရာ၀တီ၊ အာသံ၊ ဟူးေကာင္းေဒသ တုိ႔ကုိ စုစည္းေပါင္းစပ္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္ဟု မွတ္တမ္းပါရွိ၏။ နန္ခ်ဳိ အာသံ (အဟုံမ္) ကုိသြားေရာက္ သိမ္းစဥ္က လမ္းတေလွ်ာက္ရွိ ဆုိ (-က်ား) မင္းမ်ဳိး မင္ႏြယ္စုမ်ားသည္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားအျဖစ္ ထားရစ္ခဲ့ေသာ၊ စစ္တပ္အုပ္စုအပါ၀င္ျဖစ္ ေသာ သွ်မ္းလူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သွ်မ္းမင္း ေနထုိင္ရာေဒသတုိင္း၌ လယ္ယာျဖင့္ အလုပ္ေၾကြး ျပဳေသာ စုိက္ပ်ဳိးေရးအဖြဲ႕အစည္းပါစျမဲျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ထိ အာသံ၌ သွ်မ္းလူ မ်ဳိးမ်ားစြာရွိေနပါသည္။ မ်က္ႏွာသည္ သွ်မ္းမ်က္ႏွာ၊ ေသြးသည္ သွ်မ္းေသြးျဖစ္ၿပီး၊ နာမည္မွာမႈ ပါဠိနာမည္မ်ား(ကုလားနာမည္မ်ား) ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ သုူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ သွ်မ္းေတြမွန္းသိေနဆဲ အသိအမွတ္ျပဳေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
ရာဇ၀င္မွတ္တမ္းမ်ား၌ ေတြ႕ရေသာ သုိဟန္ဘြားမင္းေစာ(ဆုိခန္ဖွ) သည္္တစ္ ဦးတည္း မဟုတ္ဘဲ နာမည္တူမ်ား (ဆုိမိသားစုမင္းမ်ဳိးႏြယ္စု၀င္မ်ား) ျဖစ္ၾကၿပီး၊ သကၠရာဇ္ကာလအားျဖင့္ ကြဲျပား၏။ နန္ခ်ဳိ သွ်မ္းဧကရာဇ္မင္းဆက္(AD 650-1252 ) ေနွာင္း၌တစ္ဦး၊ ေမာသွ်မ္းတုိင္းျပည္ စယ္လန္႔ ဧကရာဇ္မင္းဆက္(AD 1300-1772 ) ၌တစ္ဦး၊ မုိးညွင္းမင္းတရားႀကီး စ၀္ေစာလုံ၏သား အာ၀နန္းရွင္ သုိဟန္ဘြား(AD 1505-1547 ) ကတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔အားလုံးသည္ “ဆုိ” မင္းႏြယ္၀င္မ်ားမွ ျဖစ္ၾကပါသည္။
အာသံသည္ ဗမာဧရာဇ္၏ ေစာင့္ေရွာက္ခံ ေနရသည့္ကာလ ရွိပါသည္။ သွ်မ္း ဧရာဇ္မ်ား၏ ေစာင့္ေရွက္ခံေနရသည့္ ကာလက ပုိ၍မ်ားပါသည္။ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေဒသျဖစ္္္ ေသာ အာသံ (ေ၀သာလီႀကီး) သုိ႔ ေမာသွ်မ္း ဧကရာဇ္မ်ား သူ႔ေခတ္ႏွင့္သူ ေရာက္တတ္ၾက၏။ နန္ခ်ဳိ ဧကရာဇ္(ရွစ္ရာစု) လည္းေရာက္ခဲ့သည္။ (AD 1321 ) ကာလ၊ ေမာသွ်မ္းဧကရာဇ္ သုိဟန္ဘြားကုိယ္စား သူ၏ ညီေတာ္ စ၀္ဆမ္လုံး သြားေရာက္ခဲ့သည္။ အသြားအျပန္ ခရီးသုံးႏွစ္ ၾကာခဲ့သည္။ စ၀္ဆမ္လုံသည္ အျပန္ခရီး မုိးေကာင္း(Mong Kong )၌ တစ္ေထာက္နားစဥ္ အဆိပ္မိ၍ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ သူ၏ေနာက္လုိက္ စစ္တပ္ဗုိလ္ပါ ေပါင္းသည္ ေမာသွ်မ္းဧရာဇ္ျပည္ စယ္လန္႔သုိ႔မ ျပန္ၾကေတာ့ဘဲ ေရာက္ရာေနရာ၌ပင္ ၿမိဳ႕တည္လယ္လုပ္၍ ေနထုိင္လာၾကေတာ့သည္။
ဗန္ေမာ္ (၀မ္႔မုိ႔)၊ ေကာလင္း (ေကာ္လန္းင္)၊ ၀န္းသုိ(၀န္းဆုိ)၊ ဟုမၼလင္း (ဟုံမလန္းင္)၊ေမာ္လုိက္(မုိတ္း)၊ ေသာင္သြပ္ ္(ေဆာင္ဆူပ္း) ၊ေဖါင္းျပင္ ကုိင္း လြင္ ျပင္ ။ ပန္င္ေပါင္း= )၊ဟူးေကာင္း တုိ႔၌ ယခင္ရွစ္ရာစုမွစ၍ သွ်မ္းျပည္ ၿမိဳ႕ရြာတည္ ရွိခဲ့ၿပီး၊ ၁၄ ရာစုတြင္ ေနာက္ဆုံးတစ္ေက်ာ့ စယ္လန္႔မွ ထပ္မံအားျဖည့္ ေရာက္ရွိလာ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ စ၀္ဆမ္လုံသည္ ေမာသွ်မ္းတုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ သကဲ့သုိ႔၊ တုိင္းခႏၲီး၊ တုိင္းလွ်ဲန္(သွ်မ္းနီ)တုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး အစစ္လည္း ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ၏ သခၤ်ိင္းဂူသည္ ယေန႔တုိင္ မုိးေကာင္းၿမိဳ႕နယ္ နမ့္တီးၿမိဳ႕ (သၾကားစက္၀န္း)တြင္ ရွိေနပါသည္။ တန္ဖုိးႀကီးမားလွေသာ သမုိင္းမွန္တုိင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စ၀္ဆမ္လုံ၏ဂူကုိ မြမ္းမံထိန္းသိမ္း ထားသင့္လွပါသည္။
တုိင္းခႏၲီးႏွင့္ တုိင္းလွ်ဲန္(သွ်မ္းနီ) တုိ႔သည္ စယ္လန္႔ သွ်မ္းမ်ားဟုဆုိလွ်င္မမွားႏုိင္ေပ။ ယေန႔ ေဆြမ်ဳိးမ်ား လုိက္ရွာလွ်င္ပင္ ရွိႏုိင္ေတြ႔ႏုိင္ပါေသးသည္။ ကတုူးသွ်မ္း (တုိင္းကတူး)၊ ကနန္းသွ်မ္း(တုိင္းကနန္္း)တုိ႔သည္လည္း၊ စ၀္ဆမ္လုံႏုင့္ အတူပါလာေသာ စယ္လန္႔သွ်မ္းမ်ား သာျဖစ္ပါသည္။ တုိင္းခမ္းတီ၊ တုိင္းလွ်ဲန္၊ တုိင္းကတူး၊ တုိင္းကနန္္းတုိ႔သည္ ေမာသွ်မ္းတုိင္းေန အုပ္စုႀကီးမွ သွ်မ္းမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ မုိးညွင္း၊ ၀န္းသုိမွအစ ခႏၲီးသွ်မ္း တုိင္းလွ်ဲန္္(သွ်မ္းနီ) သွ်မ္းတုိ႔၏ ဘုရင္ စ၀္ဖွ မ်ားအားလုံးသည္(ဆုိ) မိသားစု၀င္ မင္းမ်ဳိးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္္ဟု မွတ္္တမ္း မ်ား၌အခုိင္မာ ဆုိထားပါသည္။
တရုတ္ျပည္သုိ႔ လည္းေကာင္း၊ နန္ခ်ဳိသွ်မ္းေဒသသုိ႔လည္းေကာင္း၊ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာသည္ ၆ ရာစုကတည္းက ေရာက္ရွိေနေၾကာင္း တရုတ္မွတ္တမ္း(DAI ARCHITECTURE ) ၌ပါရွိသည္။ ခ်ိန္းမုိင္၊ ကေမၻာဒီးယားမွတစ္ဆင့္ ပင္လယ္ လမ္း(သီဟုိဠ္) မွလာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ပါရွိသည္။ “ထုိေငါက္” (ပဲပင္ေပါက္)သွ်မ္းစာမူသည္ ထုိအခ်ိန္မွ ရွိလာသည္ဟု ဆုိပါသည္၊ ထုိကာလ၌ သွ်မ္းမ်ားဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္လာသည္ အေလွ်ာက္ ဗုဒၶ၀င္သွ်မ္းစာ၊ သွွ်မ္းကဗ်ာ်၊ သွ်မ္းတရားေတာ္မ်ား ရွိလာရၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၈-ရာစု အာသံ (အဟုမ္) ကုိသြားေရာက္သိမ္းယူစဥ္ ဗုဒၶ၀ါဒ၊ ဗုဒၶ၀င္သွ်မ္းစာ၊ တရားစာမ်ား ပါသြားမည္မွာ မလြဲေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔ထိ တုိင္ခႏၲီး၊ တုိင္းလွ်ဲန္ သွ်မ္းမ်ား၏ ဘုရားရွိခုိးသံ၊ ဗုဒၶ၀င္ဇာတ္ေတာမ်ား ရြတ္ဖတ္သံတုိ႔သည္ သွ်မ္းျပည္ ္ေက်းလက္ ေဒသ၊ က်ဳိင္းတုံ၊ သိႏၷိ(ဆင္န္၀ီ)၊ က်ဳိင္းဟုံေဒသရွိ ပါဠိရြတ္ဖတ္သံတုိ႔ႏွင့္ ယေနထိအတူတူ ပင္ျဖစ္သည္။ သီဟုိဠ္သံ ံစစ္စစ္မ်ား(ႏုိင္ငံတကာသုံး)ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဥပမာ-“ကန္ေတာခ၊ ကန္ေတာပတ္၊ ကန္ေတာမြန္၊ ကန္ေတာဆင္န္၊ ကန္ေတာပုတ္ထ အစိေႏၱယ” စသည့္ဘုရားရွစ္ခုိး ကဗ်ာႀကီးသည္ တစ္မူတည္း တစ္ေစာင္တည္းကသာ ထြက္ရွိ၍ေဒသ အႏွံ႔သုံးေနျခင္း သာျဖစ္ပါသည္။ သွ်မ္းလူမ်ဳိးမ်ား အားလုံးသည္ ဘုရားရွစ္ခုိးသံ တစ္သံတည္း သုံးခဲ့ၾကသည္။ အင္းေလးသွ်မ္း၊ဓႏုသွ်မ္းမ်ားလည္း အမ်ားစု သွ်မ္းမ်ားနည္းတူ “သ”သံမရွိေသာ သီဟုိဠ္ ပါဠိသံသာသုံးသည္။ ေရေသာက္ျမစ္သည္ တစ္ေနရာတည္း မွသာလာ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
၁၄- ရာစု၌ ယေန႔ က်ဳိင္းတုံ၊ က်ဳိင္ဟုံတြင္ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ သွ်မ္းဓမၼ(ထမ္း)စာ၊ ယြန္း စာ၊ မုံးစာ၊ ဂုံစာ ဟူသည္ တစ္ခုတည္းေသာ သွ်မ္းဗုဒၶဓမၼစာအျဖစ္ သွ်မ္းမ်ားအားလုံး (ခႏၱီး၊ တုိင္းလွ်ဲန္၊ ေမာသွ်မ္း၊ တုိင္းေန အပါ၀င္)၊ တအာင့္(ပေလာင္)၀ လူမ်ဳိးမ်ားပါ “သွ်မ္းထမ္း” စာကုိသာသုံးခဲ့၊ သုံးေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
အဂၤလိပ္ေရးေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေတာင္တန္းမွတ္စု တစ္ခု၌ ခႏၲီးသွ်မ္းစုသည္ နာဂမ်ဳိးႏြယ္” ျဖစ္သည္ဟူ၍ ပါရွိ၏ ဤသုိ႔မွားရြင္းစြာ ေဖာ္ျပျခင္းသည္ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ သမုိင္းဆုိင္ ရာ အခ်က္လက္မ်ားကုိဖုံးကြယ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပစ္ ျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။ နာဂမ်ားေျပာဆုိ ေနေသာ စကားႏွင့္ ခႏၲီးသွ်မ္းမ်ား ေျပာဆုိေနေသာစကား တုိ႔သည္မည္းတုိ႔မွ် ဆက္စပ္မႈမရွိပါ သွ်မ္းအႏြယ္၀င္ အားလုံးတုိ႔သည္ အေျခခံစကားမ်ား အားလုံးတူညီ၍ ဗုဒၶဘာသာကုိသက္၀င္ ယုံၾကည္ၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ခႏၲီးသွ်မ္းသည္ စယ္လန္႔ ေမာသွ်မ္းေဒသမွ အရင္းခံသာ ျဖစ္ပါသည္။ သွ်မ္းကုိးျပည္ေထာင္ဆုိသည္မွာ မုိးေကာင္း၊ မုိးညွင္း၊ မုိးမိတ္၊ ေသာင္သြပ္ ၊သိႏၷီ ၊ေညာင္ေရႊ ၊မုိးၿဗဲ ၊မုိးနဲ ၊သီေပါ ၊စသည့္သွ်မ္း ဘုရင္ႏုိင္ငံတုိ႔ကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ဤေမာသွ်မ္း ျပည္ေထာင္စုႀကီး တစ္ခုတည္းအျဖစ္ စုစည္းေနလာခဲ့ရာမွ (AD 1295 ) တြင္ ဘုရင္ႀကီး စ၀္ခြန္ဖွန္ခမ္း အနိစၥေရာက္သြားရာ နန္းရိပ္ရာနန္းလ်ာ ငယ္လြန္းသည့္ အေရးႏွင့္ ႀကံဳေနခဲ့သည္။
ဘုရင္ႀကီး နတ္ရြာမစံမွီကပင္ မိဘုရားႀကီး နန္းအီခမ္းလူိင္က တုိင္းေရးျပည္ရာကုိ ကူညီေဆာင္ရြက္ခဲ့ရ ေသာေၾကာင့္၊ နန္းအီကုိပင္ ဘုရင္မႀကီးအျဖစ္ ဘိသိက္ခံယူ ေစခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသမီးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ႏုိင္ငံမတုိးတက္ မႀကီးပြားႏုိင္(ၾကက္မတြန္၍ မိုးမလင္း) ဟုဆုိကာ ယင္းကုိးျပည္ေထာင္ အစုအစည္းမွ သီးျခား ကုိးဘုရင္ ကုိးႏုိင္ငံအျဖစ္သုိ႔ ၿပိဳကြဲသြား ေစေတာ့သည္။ လြတ္လပ္ေသာ(အခြန္မေပးေသာ၊ အေစာင့္အေရွာက္ခံ မဟုတ္ေသာ) သီးသန္႔ ျပည္ေထာင္စုမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေတာ့သည္။
ေမာသွ်မ္းႏုိင္ငံႀကီး(ယခုေရႊလီျမစ္ခ်ဳိင့္၀ွမ္း)၌ အမ်ဳိးသမီး နန္းအီဘုရင္မအျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈမစတင္မွီွ၊ ေပါက္ကန္အနီး စပါးေပါၾကြယ္ေသာ ျမစ္သာေဒသသည္ သွ်မ္းသုံးညီေနာင္(AD 1284 ) ကပင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနခဲ့ေလၿပီ။ မြန္ဂုိး တာတာတုိ႔ေၾကာင့္ ေပါက္္ကန္ ပ်က္ၿပီး၊ တလုတ္ေျပးမင္း၏သား ေက်ာ္စြာကုိ တာတာတုိ႔ နန္းျပန္တင္ခဲ့ေသာကာလ၌ သွ်မ္းသုံးညီေနာင္ တန္ခုိးႀကီးထြား လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူခုိးဓါးျပမ်ားကုိ ေက်ာ္စြာက မႏုိင္ဘဲ၊ သွ်မ္းညီေနာင္ သုံးဦးကသာ ႏွိမ္ႏွင္းေပးေနရသည့္ ကာလျဖစ္သည္။
ေပါက္ကန္နန္းတြင္း မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူမ်ား၏ သေဘာတူညီမႈျဖင့္ သွ်မ္းညီေနာင္သုံးဦးမွ ညီေထြးသီဟသူအား ေပါက္ကန္၏ ဘုရင္ ဧကရာဇ္အျဖစ္(ေက်ာ္စြာကုိနန္းခ်၍) နန္းတင္ၾကေလသည္။ ထုိအခ်ိန္ သီရိရာဇာ ဆုိသူမင္းမ်ဳိးတစ္ဦးသည္ ေက်ာက္ဆည္၌ လူသူစုစည္းၿပီး သွ်မ္းမင္းကုိပုန္ကန္၏။ သီဟသူက ဇင္းမယ္(ခ်င္းမုိင္) ဘုရင္ပပုိင္ဆီဖူး၏ အကူညီယူ၍ ပုန္ကန္မူကုိ ၿဖိဳခြင္းလုိက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုိမုိက်ယ္ျပန္႔ေသာ နယ္ေျမကုိ သိမ္းသြင္းလုိက္ႏုိင္သည္။
ထိုကာလ၌ မြန္ဂုိတာတာ တင္ေျမွာက္ထားေသာ ေက်ာ္စြာကုိျဖဳတ္ခ် ေသာေၾကာင့္မြန္ဂုိးတုိ႔က မေက်နပ္ဘဲ ျပန္လာၾက၏။ သီဟသူက မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီးသီဟ သူပလႅင္ေပၚမွဆင္းေပးခါ၊ ေစာနစ္ကုိ တင္ေျမွက္လုိက္ၾက ျပန္သည္။ မြန္ဂုိးတုိ႔က သူတုိ႔နန္းတင္ခဲ့ေသာ ေက်ာ္စြာ၏သား ပဥၥင္း၀တ္ႏွင့္ ရွိေသာ ကုမာရကႆပကုိပါ ေခၚေဆာင္လာလွ်က္ သွ်မ္းမင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ျမင္စုိင္းကုိ တုိက္ေလသည္။ မြန္ဂုိးတရုတ္ကုိ ေမာင္းထုတ္ခဲ့၍ သွ်မ္းညီေနာင္မ်ား တလုတ္ကန္မင္း ဟုနာမည္ရလာသည္။
ေနာက္ပုိင္း၌ သီဟသူက မြန္ဂုိးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕လာသည္။ မြန္းဂုိးတပ္၌ သွ်မ္းတပ္မူးႀကီး ခြန္ယီကြဲခမ္း၊ ခြန္ေတာင့္ႏြဲ႕ လည္းပါလာ၍ သူတုိ႕၏ ကူညီေျဖာင္းဖ်ေျပာဆုိ ေထာက္ခံမႈေၾကာင့္ မြန္ဂုိးဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ေျပလည္လာ၏။ မြန္းဂုိးမ်ားက သီဟသူကုိပင္ ေပါက္ကန္၏ ဘုရင္ဧကရာဇ္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳကာ ျပန္သြားၾကေတာ့သည္။
သွ်မ္းညီေနာင္ သုံးဦးမွာ သွ်မ္းမွဴးမွတ္ မ်ဳိးထဲမွျဖစ္ၿပီး ဖခင္မွာ ခြန္ဆုိင္ခမ္းဖန္း ျဖစ္၏ ေပါက္ကန္နန္းေတာ္ကုိ ဆန္ေရ စပါးအမ်ားဆုံး ပံ့ပုိးေသာ ဤသွ်မ္းမိသားစုကုိ ေပါက္ကန္ရွင္ဘုရင္(တလုတ္ေျပးမင္း) ကဘြဲ႕သစ္မ်ားျဖင့္ ခ်ီးျမွင့္ေျမွာက္စားေလသည္။
သား ခြန္အုိက္ဆုိင္ခုိင္( )=အသခၤယာ ျမင္စုိင္းစား
သား ခြန္ယီဆုိင္ကမ္ ( )=ရာဇသႀကၤန္ မကၡရာစား
သား ခြန္ဆမ္ဆုိင္ဆုိင္ ( ) =သီဟသူ ျမစ္သာစား
ေပါက္ကန္ဘုရင္ သီဟသူကတြင္ ပင္းယၿမိဳ႕သစ္ကုိ တည္ေထာင္သည္။ ပင္းယ ဆုိသည္မွာျမစ္ငယ္ႏွင့္ ပန္းေလာင္ျမစ္တုိ႔ ဆုံရာ၌ရွိ၏။ 1315တြင္ သီဟသူ၏သားက စစ္ကုိင္းေစကိန္း=မက်ည္းေတာၿမိဳ႕ကုိတည္ေထာင္၍ အုပ္ခ်ဳပ္၏။ သုိ႔ေသာ စစ္ကုိင္းသည္ ပင္းယ၏ အေစာင့္ေရွာက္ခံသာ ျဖစ္ရ၏ 1322 တြင္စစ္ကုိင္း ပင္းယကုိ အခြန္အခ မဆက္သေတာ့ဘဲ သီးျခားေနလာေတာ့၏။
ေအဒီ 1354 ခုႏွစ္၌ စစ္ကုိင္းသွ်မ္းမင္းႏွင့္ ပင္းယသွ်မ္းမင္း နရသူတုိ႔စစ္ျဖစ္၏။ မုိးညွင္း မင္းတရားၾကီးက စစ္ခ်ီလာျပီး ႏွစ္ဖက္စလုံးကုိ တုိက္ပစ္လုိက္ေလသည္။ ပင္းယနရသူကုိ မုိးညွင္းသုိ႔ ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္သြား၏။ သူတုိ႔ေျမးေေတာ္ သတုိးမင္းေစာသည္ အင္း၀ကုိ တည္ေထာင္ အုပ္ခ်ဳပ္၏ ဤေဒသတုိ႔ကုိ သွ်မ္းမင္းဆက္မ်ား ၁၅၅၅ထိဆက္တုိက္ မင္းလုပ္
အုပ္ခ်ဳပ္ လာခဲ့ၾကေလသည္။
ဤျဖစ္ရပ္မ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ ေမာသွ်မ္းမင္းတရားႀကီး ခြန္ဖွန္ခမ္းအထိ ေမာကုိးျပည္ေထာင္ (မုိးေကာင္း၊ မုိးညွင္း၊ ေသာင္သြပ္အပါ၀င္)သည္ အလြန္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ႏုိင္ငံႀကီးျဖစ္ခဲ့သည္။ ၀န္းသုိ (၀န္းဆုိ )ပင္လွ်င္ ေသာင္သြပ္ ေအာက္တြင္ရွိခဲ့သည္။ ေစာဘြား အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိ၍ ေစာဘြားႀကီီး၊ ေသာင္သြပ္ေစာဘြားႀကီီးသည္ ဘုရင္ပင္ျဖစ္ေတာ့၏။ ဤျဖစ္ ရပ္မ်ားၾကား၌ ယေန႔ သွ်မ္းနီ(တုိင္းလွ်ဲန္)၊ ခမ္းတီးသွ်မ္း(တုိင္းခႏၱီး) တုိ႔၏ ဘုိးေဘးမ်ားကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္ပတ္္သက္ ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ား ပင္ျဖစ္ပါေတာ့၏။ “တုိင္းခမ္းတီး၊ တုိင္းလွ်ဲန္၊ တုိင္းကတူး၊ တုိင္းကနန္း တုိ႔၏ဇစ္ျမစ္သည္ ေမာသွ်မ္းျပည္ႀကီီး စယ္လန္႔မွ လာျခင္းျဖစ္သည္မွာ အလြန္ခုိင္မာေသာ အေထာက္အထားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
သွ်မ္းလူမ်ဳိမ်ားအားလုံး အင္းေတာ္ႀကီး အင္းေလး သွ်မ္းနီ၊ ခႏၱီးသွ်မ္း အပါ၀င္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာကုိ (၆)ရာစုကပင္ ္လက္ခံက်င့္သုံးခဲ့ၾကၿပီး သီဟုိပါဠိသံကို တစ္သံတည္း အတူအသုံးျပဳခဲ့ၾက၏။ ဥပုဒ္ေဆာက္တည္ရာ ၀ါတြင္းကာလ ေက်င္းဇရပ္သုိ႔ သြားအိပ္သည့္္ အေလ့အထ၊ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁-ရက္ သွ်မ္းေကာက္သစ္စားပြဲ၊ သွ်မ္းႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္တြင္ အတူတကြသီးႏွံေ၀မွ်၍ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးၾကသည့္အျပင္ ထူးျခားမႈမွာ လူႀကီးမ်ားစုေ၀း၍ ေဆြမ်ဳိးရင္းျမစ္မ်ား ျပန္ေဖၚျပန္ရွာသည့္ အေလ့အထလည္း ျဖစ္ေလသည္။ က်ဳိင္းတုံ၊ က်ဳိင္းဟုံ မုိင္းေမာ မႈစယ္ နမ့္ခမ္းတုိ႔၌ ယေန႔တုိင္ကင္စိန္ ပြဲရွိပါသည္။ ေမာက္ဆြပ္ဆစ္ တြတ္ဂြမ္း ၊လိမ္းဂုတ္း မ်ားရွိေနဆဲ၊ ကစားေနဆဲျဖစ္္ပါသည္။
ဤသုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဟု ေခၚတြင္ေသာ အထက္ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ပုိင္းသုိ႔ သွ်မ္းမ်ဳိးႏြယ္၀င္မ်ားမည္သည့္ ရာစုႏွစ္ သကၠရာဇ္ ေလာက္တြင္ ေနထုိင္ခဲ့သည္ဟူေသာ အေထာက္အထား မေတြ႕ရေသးပါ၊(သမုိင္းဆုိင္ရာ အခ်က္အလက္ အေထာက္ထားမ်ား ရွာေဖြေဖၚ ထုတ္သင့္ေပသည္) မုိးေကာင္း၊ မုိးညွင္း၊ မုိးမိတ္၊ ဟူေသာသွ်မ္းၿမိဳ႕ သုံးၿမိဳ႕ကို သွ်မ္းညီေနာင္သုံးဦးက တၿပိဳင္တည္း တည္ေထာင္ခ့ဲေၾကာင္း သမုိင္းမွတ္တမ္းကဆုိ၏။ သွ်မ္းဘာသာစကား ျဖင့္၀ိန္းေဆ ဟုေခၚေသာ ၀န္းသုိၿမိဳ႕သည္ ၿမိဳ႕သည္ ၎သုံးၿမိဳ႕ထက္ပင္ ေရွးက်ေသာၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။
ေရွးေခတ္ေ၀ါဟာရအားျဖင့္ က်ဳိင္းဟုန္ဟုေခၚေသာ မိန္းမိတ္ျပည္ကုိ သာသနာသကၠရာဇ္မတုိင္မီ ၉၉၂ ခုႏွစ္ တြင္တည္ထားခဲ့ရာ ႏွစ္ေပါင္း သုံးေထာင္းနီးပါး ရွိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ၎သမုိင္းသာဓကမ်ားကုိ ေထာက္ရႈရလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံဟုေခၚတြင္မည့္ နယ္ေျမ
ေဒသအတြင္းသုိ႔ သွ်မ္းႏြယ္၀င္မ်ား စတင္၀ေရာက္ ေနထုိင္လာၾကမွာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးေထာင္ထက္ မနည္းေတာ့ေၾကာင္း သုံးသပ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။
-------စုိင္းဆန္အုိက္ေရး ဆုိမိသားစုႏွင့္ တုိင္းလ်ဲန္(သွ်မ္းႏွီ)ႏွင့္ ခႏၱီးမွ ထုတ္ႏွတ္ တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
သွ်မ္းနီ၊ ခႏၱီးသွ်မ္း တုိ႔သည္ ေရွးႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကပင္ ကုိယ္ပုိင္စာေပ ကုိယ္ပုိင္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေဒသမ်ားျဖင့္ စဥ္သျဖင့္ေနထုိင္ လာခဲ့ေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ၀မ္းနည္းဘြယ္ ေကာင္းသည္မွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ႏုိင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ ဥပေဒ ပုဒ္မ -၆ အရ ျပည္နယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း မခံရရွာေသာ သူမ်ားျဖစ္သည္။ ယခုသွ်မ္းနီ အမ်ားစုသည္ မိမိစာေပ တတ္ေျမာက္သူ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလာေနၿပီ ျဖစ္သည္။ စာေပေပ်ာက္ပါက လူမ်ဳိးပါေပ်ာက္ မည္အလြဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း သင္ျပ လုိက္ရပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ပ်ဴလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ကုိယ္စာေပႏွင့္ ရွိေသာလည္း လူမ်ဳိးေပ်ာက္ဆုံးခဲ့သည့္ သမုိင္းသက္ေသ အေထာက္ထား မ်ားရွိပါသည္။
အမ်ဳိးေပ်ာက္မည္ ဆုိးေၾကာက္သည္ျဖစ္၍ သင္ျပလုိက္ရပါသည္။ က်ားေပါက္
.gif)
