ယဥ္ေက်းခ်င္ရင္ သမုိင္းသင္ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြက သမုိင္းစာအုပ္ျမင္ရင္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ျပတတ္ၾကတယ္။ အေဟာင္း အျမင္ေတြ ျပန္လွန္ေနလုိ႔ ဘာအက်ဳိးရွိမွာလဲ၊ လက္ရွိျဖစ္ေနတာေတြကုိပဲ ၾကည့္ပါလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူတုိ႔က အတိတ္ကုိ ျပန္မၾကည့္ခ်င္သလုိ အနာဂတ္ကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တာကုိလည္း မႀကိဳက္ၾက ဘူး။ စိတ္ကူယဥ္ေနလုိ႔ အိပ္မက္ေတြ မက္ေနလုိ႔ဘာမွ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး၊ ပစၥဳပၸန္မွာ ျဖစ္ႏုိင္တာေတြကုိ ပဲလုပ္လုိ႕ဆုိၾကတယ္။
ေရွးလူႀကီးေတြ အိပ္မက္မက္လုိ႔
အဲ့ဒီလုိ ပစၥဳပၸန္မွာ ျဖစ္ႏုိင္တာကုိပဲလုပ္ ဆုိတာကုိ သူတုိ႔က လက္ေတြ႔က်တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတုိ႔ အာေတြ႔ ေနတဲ့ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ပရတ္မားတစ္ ျဖစ္တယ္ေပါ့ေလ။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ေတာ့ ဟုတ္တယ္ထင္ေနတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ပရတ္မားတစ္ ျဖစ္တယ္ လက္ေတြ႔က်တယ္ဆုိတဲ့ စကားက ျဖစ္ေနတာကုိ ျဖစ္ေနတဲ့အတုိင္း လက္ခံလုိက္ဆုိတဲ့ သေဘာမွ မဟုတ္တာ၊ ျဖစ္ေနတာကုိ ျဖစ္တဲ့အတုိင္း။ရႈျမင္၊ အေျခကုိ အမွန္အတုိင္း သိေအာင္လုပ္၊ ၿပီးမွ ကုိယ္ပုိင္ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္တာကုိ လုပ္လုိ႔ဆုိလုိတာ ျဖစ္တယ္။ အရွိကုိ အရွိတုိင္း ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ေနလုိက္မယ္ဆုိရင္ တုိးတက္ေျပာင္းလဲမႈဆုိတာ ဘယ္လုိလုပ္ရွိလာမွလဲ ေက်ာက္ေခတ္ အေျခအေနအတုိင္း ဂႈေအာင္းၿပီး သားစိမ္း ငါးစိမ္းပဲ စားေနရေတာ့မွာေပါ့။ ေရွးလူႀကီးေတြက စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြ မက္ခဲ့ၾကလုိ႔သာ လူသားေတြ ဒီေန႔ အေျခအေန အဆင့္ဆင့္အတန္းကုိ ေရာက္ရွိေနၾကတာ မဟုတ္ဘူးလာ။
သမုိင္းဟာ ဒႆနပဲ
သမုိင္းဆုိတာ ျဖစ္စဥ္မွာ နမႈနာေတြျပၿပီး သင္ၾကားေပးတဲ့ ဒႆနိကေဗဒျဖစ္တယ္ ေရွးေခတ္ပညာရွင္ႀကီး -- ေျပာခဲ့တဲ့ စကားအတုိင္း သမုိင္းကုိ ေလ့လာျခင္းဟာ ေတြးေခၚ ဆင္ျခင္ျခင္း ပညာရပ္ကုိ ေလ့လာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ လူမွန္ရင္ ကုိယ္ပုိင္ အေတြးအေခၚ ဒႆနတစ္ခု ရွိရပါမယ္။ ဒႆနဆုိတာ သမုိင္းကုိ ေလ့လာမႈမျပဳဘဲ မရႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အသိပညာကုိ တန္ဖုိးထားသူတုိင္း သမုိင္းကုိ ပစ္ပယ္လုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အတိတ္ကုိ ပစ္ပယ္ျခင္းဟာ အသိဉာဏ္ တံခါးကုိ ပိတ္ပစ္ လုိက္ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ သမုိုင္းဆုိတာ တုိးတက္မႈရဲ႕ အဟန္႔အတား ျဖစ္တယ္ လူတခ်ဳိ႕ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ တခ်ဳိ႕က အဲ႔ဒီလုိ ေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ သမုိင္းေၾကာင္းေထာင္ခ်ီရွိခဲ့တဲ့ ဥေရာပကုိ ေနာက္မွေပၚလာတဲ့ ေရႊၾကာပင္ အေမရိကန္က အျပတ္အသတ္ ေက်ာျဖတ္ၿပီး စူပါပါ၀ါ ႏုိင္ငံႀကီး ျဖစ္သြားတာကုိ ေထာက္ျပၾကတယ္ ဥေရာပက သမုိင္းကုိ သိပ္ဖက္တြယ္ထားလုိ႔ ေနာက္က်ရတာလုိ႔လည္းေျပာၾကတယ္။
ေအက္ဆုံးတန္းမွာတစ္ေနရာ
စီးပြားေရး၊ စစ္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ နည္းပညာေရးတုိ႔မွာ အေမရိကန္က ကမၻာေပၚမွာ နံပတ္၀မ္းတစ္၊ ဂဏန္းတစ္ ျဖစ္တာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ အရာမွာေတာ့ ဥေရာပနဲ႔ ပဲယွဥ္ယွဥ္၊ အာရွနဲ႔ပဲယွဥ္ယွဥ္၊ ေအာက္ဆုံးတန္း တစ္ေနရာမွာ ရွိေနတယ္ဆုိတာ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး မႈးယစ္ေဆး၀ါ ျပႆနာ၊ ဒုစရုိက္လုပ္ငန္းႀကီးေတြ ျပႆနာ၊ ရာဇ၀တ္မႈခင္းႀကီးမ်ား ျပႆနာ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ ျပႆ၊ မင္မယား ကြာရွင္းမႈႏႈန္း ျမင့္သထက္ျမင့္ေနတဲ့ ျပႆနာ၊ လမ္းေပၚမွာ ေသနတ္ကုိင္ ရမ္းကားမႈ ျပႆနာ စတဲ့စတဲ့ လူမႈေရး ကူးစက္ေရာဂါဆုိးႀကီး မွန္သမွ် အေမရိကန္က စခဲ့တာခ်ည္းလုိ႔ေျပာရင္ မမွားပါဘူး။ ဒီေန႔ထိ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ႏုိင္ငံမွ အေမရိကန္ေလာက္ မဆုိးေသးဘူးပါဘူး အီရတ္တုိ႔ အာဂန္နစၥတန္တုိ႔မွာ စစ္ပြဲႀကီးေတြသာ ျဖစ္ေနတာ လူသားေတြရဲ႕ အက်င့္စရုိက္ ပ်က္စီးမႈမွာေတာ့ အေမရိကန္လုိ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိပါဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ သမုိင္းမရွိရင္ ယဥ္ေက်းမႈ မရွိဘူးလုိ႔ေတာင္ ေျပာလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
၀တၳဳဟာ သမုိင္းမဟုတ္
သမုိင္းဟာ သိပ္ကုိ အေရးႀကီးပါတယ္၊ ပစ္ပယ္လုိ႔ လုံး၀မျဖစ္ပါဘူး။ လူေတြယဥ္ေက်းဖုိ႔ သမုိင္းကုိ မျဖစ္မေန ေလ့လာရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ စံနစ္တက် ေလ့လာတတ္ဖုိ႔ ေတာ့ လုိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သမုိင္းေနာက္ခံ၀တၳဳေတြ၊ ကုိယ္တုိင္ေရး အတၳဳပၸတၱိေတြနဲ႔ ကုိယ္ေရးမွတ္တမ္းေတြကုိ သမုိင္းလုိ႔ ထင္မွတ္ မွားေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သမုိင္းလုံး၀ မဟုတ္ပါဘူး။ သမုိင္းေနာက္ခံ ၀တၳဳဟာ ၀တၳဳသာျဖစ္တယ္။ စာေရးဆရာရဲ႕ အတၱေနာမတိနဲ႔ ေရးဖြဲ႔ထားတာျဖစ္လုိ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ပုံႀကီးခ်ဲ႕တာ၊ ေမွးမွိန္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္တာေတြ (အႏုပညာသေဘာ လုိအပ္ခ်က္အရ) ျပဳလုပ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျဖစ္မွန္ေတြလုိ႔ မမွတ္ယူသင့္ပါဘူး။ ကုိယ္တုိင္ေရး အတၳဳပၸတၱိနဲ႔ ကုိယ္ေရး မွတ္တမ္းဆုိ တာေတြဟာလည္း အားကုိးထုိက္တဲ့ အေထာက္အထား မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။
အတၱေနာမတိလႊမ္း
ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ ယတိျပန္ ေျပာသလဲဆုိေတာ့ ကမၻာမွာ အင္မတန္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဆာ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီ ရဲ႕ ကုိယ္ေရးမွတ္တမ္းလုိ စာအုပ္ႀကီးမွာေတာင္ ကုိယ္ရည္ေသြးတာေတြနဲ႔ သူမ်ားကုိ လက္ညိွဳးထိုးတာေတြျပည့္ႏွက္ေနေအာင္ ေတြ႔ေနရတာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဖတ္ရတဲ့ ကုိယ္တုိင္ေရး အတၱဳပၸတၱိစာအုပ္ ေတြနဲ႔ ကုိယ္ေရးမွတ္တမ္းဆုိတဲ့စာအုပ္ေတြ အမ်ားစုကလည္း အတၱေနာမတိ လႊမ္းမုိးေနတာ မ်ားပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ ခပ္ညံ့ညံ့ လူေတြေရးတဲ့ မွတ္တမ္းေတြဆုိ အျဖစ္မွန္သမွ် သူမ်ားေပၚပုံခ်ၿပီး ငါလုိလူ ဇမၺဴမွာ မရွိ ဆုိတာမ်ဳိးေတြခ်ည့္ပါပဲ အဲ့ဒီလုိ စာအုပ္မ်ဳိးေတြဖတ္ၿပီး သမုိင္းလုိ႔ထင္မွတ္ရင္ေတာ့ အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္ရုံမကပါဘူး၊ လူေကာင္းကုိ လူဆုိးလုိ႔ထင္ၿပီး၊ မသူေတာ္ကုိ လူေကာင္းႀကီးမွတ္ၿပီး ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ သြားေစတဲ့ အႏၱရာယ္ေတာင္ အႀကီးႀကီးရွိပါတယ္။
သမုိင္းဆရာမွ စိတ္ခ်ရ
အဲ့ဒါေၾကာင့္ စံနစ္တက် ေလ့လာမႈဟာ ဘယ္ေနရာမဆုိ အေရးႀကီးပါတယ္။ မႈရင္းက်မ္းႀကီး က်မ္းခုိင္ေတြကုိ မဖတ္ဖူးဘဲနဲ႔၊ နိဒါန္းလုိ မိတ္ဆက္လုိ၊ အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိ စာအုပ္ေလက္ ဖတ္ၿပီး ဂုရုႀကီး ေယာင္ေဆာင္ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ခဲ့ၾကသူမ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ေရစုန္ေမ်ာခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စံႏွစ္တက် ေလ့လာဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တာပါ။ သမုိင္းကုိ စံႏွစ္တက် ေလ့လာမယ္ဆုိရင္၊ စံႏွစ္တက် ေလ့လာသင္ၾကားထားတဲ့ သမုိင္း ပညာရွင္ကမွ ဘယ္လုိ အခ်က္အလက္မ်ဳိးက ခုိင္မာမႈရွိတယ္၊ ဘယ္လုိအခ်က္အလက္မ်ဳိးက စိတ္မခ်ရဘူး၊ မယူသင့္ဘူးဆုိတာ စႏွစ္တက် ေလ့လာသင္ယူထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာေရးတဲ့ စာအုပ္က ရသကဲသလုိ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေရးတဲ့ စာအုပ္က ကိုယ္ရည္ေသြးေတြ မ်ားလြန္းပါတယ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဟာက တန္ဖုိးရွိတဲ့ အခ်က္အလက္၊ ဘယ္ဟာက အမႈိက္သရုိက္ ဆုိတာကုိ စံနစ္တက် ေလ့လာ သင္ယူထားတာ မဟုတ္လုိ႔ စိတ္မခ်ရပါဘူး။ သမုိင္းပညာရွင္ေရးတဲ့ စာအုပ္ဆုိတာေတာင္မွ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အေျခေနမွာ ေရးတာလဲ ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖုိ႔ လုိပါေသးတယ္
ေဇယ်ာဆုပ္ေခၚေစ
နန္းမေတာ္မယ္ႏု တန္ခုိးထြားစဥ္ အခါက စစ္ကုိင္းက လုပ္တဲ့ မုန္႔တစ္မ်ဳိး အႏုဆုပ္ ဆုိတာကုိ ႏု ပါေနလုိ႔ မေခၚရဘူး၊ ေဇယ်ဆုပ္ လုိ႔ ေခၚခုိင္းတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးလည္းရွိတတ္ပါတယ္ အဲဒါေၾကာင့္ စံနစ္တက် သမုိင္းေလ့လာေရးဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ထပ္ေလာင္း ေျပာလုိက္ရပါေစ။ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြေရးတဲ့ မွတ္တမ္းေတြဟာ စိတ္ခ်ရတဲ့ သမုိင္း မဟုတ္ဘူးလုိ႔လည္း သတိျပဳေစခ်င္ပါတယ္။
က်ားေပါက္
.gif)
